آقای نبی زاده درباره کنسرتی که 12 اپریل در «Saban Theatre» خواهید داشت برای ما توضیح بدهید.
همانطور که اشاره کردید چند سالی از موسیقی کناره گرفته بودم که درحال حاضر مجالی برای چون و چرا کناره گیری من نیست به هر صورت بعد از کناره گیری احساس کردم که دوست دارم به مردم نزدیک بشوم ودرجایی باشم که بتوانم بنوازم و بخوانم ودر عین حال حالت کنسرت نداشته باشد و بیشتر یک حالت صمیمی داشته باشد مثلا در زمان قبل از انقلاب در ایران «کوچینی» را داشتیم که زنده یاد فرهاد و گروه Black Cats در آنجا کار می کردند و من هم این شانس را داشتم که درجوانی آنجا کار کردم و همیشه ناراحت بودم که چرا در اینجا ما همچین جایی را نداریم. اصولا هم در این سی واندی سال که در امریکا هستم هیچوقت مایل نبودم که درجایی که برای خورد وخوراک است مثل بار و یا رستوران برنامه موسیقی داشته باشم اما بعد از این همه سال مقاومت در این رابطه محلی را پیدا کردم در جنوب کالیفرنیا در New Port beach که درحقیقت آن ها من را پیدا کردند شاید هم همدیگر را پیدا کردیم و جای بسیار کوچک و زیبایی است که همانطور که می خواستم بدون تبلیغ در آنجا کار می کنم و تمایل داشتم که دوباره گیتار به دست بگیرم و بخوانم که برای خیلی ها هم باعث تعجب بود که من نوعی چطور شروع به این کار کردم ولی اشتهای این کار را داشتم و شرایط هم مثبت بود و نیاز قلبی و روانی خود من بود که دلم می خواست آن را با شنوندگانم قسمت کنم. در این رابطه بادوستانی آشنا شدم که به من پیشنهادکردند که یک کنسرت مناسب داشته باشم شاید این صحبت 3 سال پیش بود البته سه سال نیست که روی این کنسرت کار می کنیم ولی مدت طولانی است چون همانطور که میدانید من وسواس خاصی روی موسیقی و موسیقی دان ها دارم که سبب طولانی شدن برگزاری کنسرت شد ولی خوشبختانه این شانس را داشتم که رهبر ارکستری که در این کنسرت همکاری می کنند یکی از بهترین ها هستند که با هنرمند بین المللی کار می کنند و حتی این شانس را داشتم که برنامه کاری ایشان طوری بود که در این شب در دسترس بودند و همانگونه که میدانید 24 نفر ارکستر هستند که البته تعداد آن ها در حال حاضر به 30 نفر رسیده است.
شنیده ایم که هرکدام از این نوازنده ها هم صاحب نام هستند؟
اگر خوانندگان تمایل داشته باشند و به وب وسایت PassargodProducthion.com سر بزنند بیوگرافی چند نفر از این هنرمندان را می توانند در آنجا پیدا کنند بعضی از این دوستان با هنرمندان بین المللی از جمله Stings،Diana Ross کار کردند و من این شانس و افتخار را داشتم که این دوستان را در اختیار داشته باشم. بعد از اینکه شروع به کار کردیم چند تا از تمرینات راضبط کردیم و با عنوان Nabizadeh rehersal درYouTubeو همینطور PassargodProducthion و به قدری این کارها خوب از آب درآمدند و من را راضی کردند که خیلی خوشحال شدم از کارکردن با این دوستان. ما آقای روماکانیان رهبر ارکستر دا برای این برنامه خواهیم داشت.
کار کردن با این هنرمندان آسان است؟
اگر کارتان را بدانید بله. معمولا قدیم ها برای کنسرت که به ایالتهای مختلف امریکا می رفتیم از بین شاگردان اول موسیقی هنرمندان را انتخاب می کردیم که با ما همکاری کنند و چند روز تمرین می کردیم و بعد برنامه را اجرا می کردیم که اصولا آن ها موقع برنامه اضطراب و نگرانی داشتند و از من می خواستند که گیتارم را زمین نگذارم و طوری بنشینم که دست من را ببینند ولی این بار من نگران بودم برای اینکه وقتی آقای روماکانیان نت ها را برای تمرین گذاشت جلوی این هنرمندان، هر آهنگ را ما فقط 2 بار نواختیم و وقتی دیدم که این ها با چه اعتماد به نفسی کارشان را انجام می دهند باعث شد من هم خیالم تا حدی راحت باشد و برای اولین بار گیتار را تا حد زیادی کنار می گذارم و بیشتر حواسم را به خوانندگی جمع می کنم و کمی هم خودم لذت می برم.
گروه پاسارگاد چه گروهی هستند؟
گروه پاسارگاد یک سازمان غیر انتفاعی است که تنها فعالیت آنها موسیقی نیست بلکه بطور مثال برای کشورهای فقیر افریقایی خانه ساختند، دارو تهیه می کنند و مسئولیت قسمت موسیقی، این سازمان را بر عهده من گذاشتند. قرار است کارهای دیگری هم انجام بدهند که بیشتر در زمینه کارهای خیر و کمک رسانی است.
آقای نبی زاده عزیر پسر شما هم ده سال پیش برنده مدال طلای کاراته امریکا شد و نسل دوم شما به عنوان قهرمان وارد میدان شد.
پسر من درحال حاضر 25 سال دارد در 15 سالگی دررشته تکواندو برنده مدال طلای تمام امریکا شد که البته متاسفانه من نتوانستم در آن روز مهم در تگزاس کنارش باشم و دخترم تلفنی تمام مسابقه را برای من گزارش می کرد و آنجا بود که احساس واقعی پدر بودن را چشیدم و به قدری از ذوق گریه کردم که یادم می آید پاهای من می لرزید و از ته دل از خدای خودم تشکر کردم و گفتم من خوشبخترین پدر دنیا هستم. نه پول نه قدرت هیچی نمی خواهم.
الان هم فارغ التحصیل از رشته Entertainment Law شد البته هنوزبه طورکامل تمام نکرده و یک کمپانی روی اینترنت درست کرده که با آن مشغول است و دخترم هم در رشته روانشناسی فوق لیسانس گرفت.
در این مدت سکوت چه کار کردید؟
بگذارید کوتاه اشاره کنم و البته این نظر شخصی من است که در رابطه با هنر و موسیقی ایران من به این نتیجه رسیدم که ما باید موسیقی را یا با آه و ناله داشته باشیم که البته ربط پیدا می کند به تاریخ و فرهنگ ما که من وارد آن بحث نمی شوم و یا بطور واضح موسیقی رقص، بین دو نوع موسیقی همیشه خالی است ودر طول تاریخ خیلی کم پیش آمده که بین این دو نوع موسیقی پر بشود و منهم جای خودم را بین این دو نوع موسیقی دیدم. سال ها که در اینجا زندگی کردم انتظار داشتم که گوش هایی که این دو نوع موسیقی را دوست نداشتند بتوانم جذب بکنم که تا حدی به نا امیدی برخوردم، شاید اجراهای نادرست و ناقص موسیقی در غربت چه در زمینه ضبط و تکثیر چه در زمینه اجرا باعث شد که عده بسیاری نا امید بشوند در مورد موسیقی پاپ درغربت چه در زمینه ضبط و تکثیر چه در زمینه اجرا باعث شد که عده بسیاری نا امید بشوند در مورد موسیقی پاپ درغربت و من این انتظار و آرزو را داشتم که در اینجا در مجاورت و یا زندگی در مملکت غربی بتوانیم یک برداشت درست از نحوه کار آن ها خصوصا موسیقی داشته باشم و خود را پیش ببریم و پیشرفتی داشته باشیم که بلکه آن نوع شنونده و مخاطب را هم داشته باشیم که خوشبختانه با پیشرفت اینترنت که ما را به همه دنیا وصل کرده من متوجه شدم که توانستم آن مخاطب را پیدا کنم (و امیدوار شدم) و CD آخرم را به اسم «ساعت 5» درست کنم و به بهانه این CD یک کنسرت داشته باشم.
گفتید راجع به Saban Theatre خاطره ای دارید؟
بله در دوران نوجوانی ما یک بندی را داشتیم و همه غرب زده بودیم و موسیقی غربی اجرا می کردیم –حدود 50 -60 آهنگ انگلیسی می خواندم- یکی از خوانندگانی که من دو تا یا سه تا از آهنگهای اورا می خواندم انگلبرت Engelbert Humperdinck بود که هنوز هم می خواند. من رفته بودم Saban Theatre را ببینم که اصلا در آن برنامه اجرا کنم یا نه چون از تاریخچه آن زیاد نمی دانستم به هرحال خوشم آمد و صحبت کردم و وقتی از آنجا می آمدم بیرون یکی از اعلامیه ها را برداشتم که ببینم چه برنامه هایی در این سالن در شرف اجراست. چه خواننده های مطرحی قبل از شب کنسرت من در اینجا برنامه دارند از جمله Engelbert Humperdinckکه آنجا بود که به خودم آمدم و از خدا تشکر کردم و گفتم من یک روزی آرزو داشتم پایم به امریکا برسد و این خواننده را تقلید می کردم بعد آمدم به امریکا بخاطر مسائل ومشکلات زندگی حتی نتوانستم به کنسرت این خواننده بروم حالا دارم درجایی برنامه اجرا می کنم که این بزرگان دنیا قبل از من برنامه دارند. تماس گرفتم با دوستانی که مسئول اداره این کنسرت هستند و گفتم که در تبلیغی که درست می کنند این را عنوان کنند که در هر تاریخی چه کسی برنامه داردودرست قبل از من Humperdinck برنامه دارد که واقعیتی است و چه افتخاری بالاتر از این برای من. حتی رفتم و برنامه ایشان را دیدم.
شما مدت طولانی از محافل هنری دور بودید و از دور این جامعه هنری را چگونه دیدید؟
دست روی دل من گذاشتید من هرجایی که امکان صحبت کردن پیدا می کنم می گویم که باورم این است که هیج فرقی بین ما انسان ها نیست ما همه ایرانی هستیم و تعارفات را در فرهنگ خودمان می شناسیم، نقایص خودمان را هم می شناسیم، ای کاش که این نقایص و اشکالات را در فرهنگ و نوع زندگی اقلا در غربت رفع و رجوع کنیم. چیزی که متاسفانه دیدم اقلا در موسیقی و هنر پیشرفت چندانی حاصل نشده اما خوشحالم از جوانان داخل ایران البته بیشتر کسانی که پشت پرده هستند هنوز اجازه کار ندارند و البته تعدادی هم که اسم آن ها مشخص هست و درحال کارکردن هستند ولی این بچه ها با آن همه سختی در تلاش هستند با چه حسن مسئولیتی کار می کنند به هرحال درست است که خیلی مسائل منفی در مملکت خودمان داریم اما همان خفقان هم همیشه در طول تاریخ نشان داده که باعث رشد بسیاری جنبه های مثبت شده ولی در جواب سئوال شما باید بگویم که در این جا زیاد امیدوار نشدم نسبت به پیشرفت خودمان در غربت.
گناه من این بوده که از نسلی بودیم که غرب زده بودیم و سلیقه من و امثال من به این سمت سوق پیدا کرد. از من سئوال می شد که «برای جوانان در ایران چه پیامی دارید» همیشه گفتم در رابطه با موسیقی با خودشان روراست باشند، به مردم دروغ نگویید (چون در تمام تاریخ دولتها، رسانه ها به مردم دروغ گفتند حالا اگر ماهم به مردم دروغ بگوئیم مگر زندگی چند بار اتفاق می افتد) و کارتان را درست انجام بدهید.
من از مردم دوست دارم بپرسم که از خودشان سئوال کنند که کدام یک از خوانندگان به کلاس موسیقی یا خوانندگی رفته، یک ساز را می نوازد، کدامیک می توانند نت بخوانند، این سئوالات و توقعات شما جامعه هنری را پیشرفت می دهد.
