با دکتر مکابی آشنا شویم
دکتر مکابی دکترای خود را از انستیتوی عالی پاسیفیکا در رشته روانشناسی بالینی با تمرکز در روانشناسی اعماق دریافت کرده. تجربه حرفه ای اش در 10 سال گذشته طیف گسترده ای را در روانشناسی بالینی شامل می شود. ناهنجاری های فراوانی و شخصیتی، اعتیاد، روانشناسسی سالمندان و نسیان یا فراموشی، از این جمله اند.
همچنین کارآموزی وسیعی در روانشناسی فروید و یونگ داشته و در زمینه های تحلیل رویا و الگوهای اولیه پژوهش داشته.
دکتر مکابی تحصیلات لیسانس و فوق لیسانس خود را در رشته های فیلم، تلویزیون، و تکنولوژی، آموزشی در دانشگاه بوستون انجام داده و قبل از انقلاب دکتر مکابی بعنوان کارگردان تلویزیون و فیلم در تلویزیون ملی و سازمان اطلاعات و جهانگردی ایران، و بعد از آن در دانشگاه بوستون در زمینه های مختلف مدیا کار کرده است.
دکتر مکابی کار روان درمانی را حدود 10 سال قبل شروع کرده و در مراکز روان درمانی مختلف و بطور شخصی در لوس آنجلس مشغول کار بوده در این راستا، روان درمانی شامل معالجات ناهنجاری هایی از قبیل جنون جوانی، اختلال دو قطبی، افسردگی، اضطراب، و ناهنجاری های شخصیتی از جمله خودشیفتگی، اختلال شخصیت مرزی، اجتنابی و غیره بصورت فردی یا گروهی بوده است.
• به دکتر مکابی می گویم پس دوستی دیرینه شما با کامبیز ضرغام همکار نازنین ما به سالهای دور رادیو تلویزیون برمی گردد.
– می گوید: بله ، در مدرسه عالی رادیو تلویزیون و سینما، در رشته کارگردانی فیلم تحصیل می کردیم از همانجا با هم دوست بودیم، بعد من برای ادامه تحصیلات به امریکا آمدم و در دانشگاه بوستن ادامه دادم و از آنجا به دنیای روانشناسی کشیده شدم چون سینما با روان شناسی ارتباط تنگاتنگی دارد، یک فیلمساز نمی تواند از روان و درون آدم ها بدور وغریبه باشد. ساختن یک کاراکتر در فیلم، سفر به عمق وجود آن شخصیت است، بهمین جهت قصد دارم تخصص روانشناسی خود را از طریق بررسی شخصیت قصه فیلم ها بکار گیرم یعنی یک بخش از یک فیلم سینمایی را نمایش بدهیم و در رابطه با کاراکترها و زندگی روزمره مردم، بحث کنیم.
• از کامبیز ضرغام می پرسم با توجه به دوستی دیرینه با دکتر مکابی، آشنایی با حرفه سینما، کار برد روانشناسی را در عرصه سینما و تلویزیون چگونه می بینی؟
ضرغام: قرار نبود من وارد بحث بشوم، ولی ذکایی عزیز مرا هم به این میدان کشید.
در این باره باید بگویم که یک کارگردان سینمایی باید رابطه میان کاراکترها و جامعه و مردم عادی را بشناسد، از سویی یک روانشناس می تواند در سمیناری، یک صحنه هایی از فیلم نمایش بدهد و درهمان زمینه بحث کند مردم هم چنین شیوه هایی را دوست دارند. چون خیلی از مردم خود را بجای شخصیت های فیلم می گذارند ودر چنین سمینارهایی خود را بیشتر می شناسند دکتر مکابی قبلا هم در این مورد تجربه داشته است.
دکتر مکابی: این نگرش جدید است، در آن جلسه عده ای را دعوت کردیم، آمدند و فیلم را دیدند و گفتند که هیچگاه فیلمی را از چنین دیدگاهی ندیده بودند.
یادتان باشد که من حدود 15 سال است کار روان درمانی انجام می دهم و تمرکزم روی روانشناسی سالمندان است و مسائلی چون آلزایمر و فراموشی و شبیه به آن.
ذکایی: تا چه اندازه آلزایمر قابل درمان است یا می توان از طریق روان درمانی آنرا مهار کرد؟
دکتر مکابی: نظرگاه های مختلفی در این زمینه وجود دارد. از دیدگاه من آلزایمر در مراحل اولیه قابل کنترل است برای خیلی از موارد قابل بازگشت است البته هنوز معالجه قطعی و رسمی وجود ندارد.
کامبیز ضرغام: یک فیلم در شبکه ای نشان می دادند که دکتری یک دستگاه مانند MRI ساخته که تمام دوره های ذهنی افراد را کنترل می کرد و می گفت بمرور به نتایج درخشانی دست یافته و نشان می داد که چگونه نرون های مغزی با هم ارتباط دارند و مسائل را رد و بدل می کنند و از دست رفتن کنترل این نرون ها، سبب اختلافات مغزی میشود.
دکتر مکابی: این مسئله بیشتر در مورد بیماران روانی صدق می کند ولی در مورد آلزایمر هنوز به درمان و شناخت کامل نرسیده ایم. در بیماری آلزایمر، سلول های مغزی از بین می روند و سبب پاک شدن حافظه میشود، بعد هم چون این سلولها قادر نیستند باهم ارتباط برقرار کنند نقل و انتقال از بخشی از مغز به بخش دیگری صورت نمی گیرد. همین افراد حتی دوران کودکی خود را بخاطر دارند ولی اگر بپرسید دیشب چه کردید بخاطر نمی آورند. حتی آدم های اطراف را نمیشناسند، البته اخیرا پژوهش هایی کمک می کنند تا پیش بینی کنند شخص چند درصد می تواند در آینده آلزایمر بگیرد که نیاز به تست های مختلفی دارد که متاسفانه بدلیل گران بودن، کمپانی های بیمه آنرا نمی پذیرند در عین حال این سئوال اخلاقی پیش می آید که آیا درسته افراد بدانند که در سالهای آینده آلزایمر می گیرند؟ یک عده می گویند بله، دراین مدت باقیمانده، هر کاری که نکرده اند را انجام بدهند و بعضی می گویند دوست نداریم بدانیم.
برگردیم به دنیای روانشناسی، اینکه جامعه ایرانی بزرگترین مشکل اش دراین زمینه چیست؟
دکتر مکابی: مهم ترین مسئله عدم هماهنگی با جامعه و فرهنگ جدید است، طلاق، مسائل مربوط به بچه ها، ندانستن و تسلط به زبان، اعتیاد از جمله گرفتاریهای جامعه ایرانی است، ایرانیان گاه قدرت اثبات توانائی های خود را در جامعه جدید ندارند، مثلا در موسسه یا یک کمپانی کار می کنند، ولی نمی توانند تجربه و تخصص و قدرت خود را به نمایش بگذارند.
سخن بسیارداریم، ادامه این گفتار را به بعد موکول می کنیم و تقاضا می کنم ایمیل و شماره تلفن خود را اعلام کنید.
دکتر بهرام مکابی
(310) 420-9690
[email protected]