شبنم بهادری- لس آنجلس
بدیدن فیلم جدید هنری چار، Stepping High رفتم وبا سرافرازی و غرور سالن سینما را ترک کردم، چرا؟ چون سالها بود هرگاه به دیدن فیلمی می رفتم که به نوعی به ایران و ایرانی ارتباط داشت، دلواپس بودم، چون هر بار به بهانه ای گاه بدون دلیل، به ایران و ایرانی توهین می شد،همین دل مرا می شکست و جرات نمیکردم بچه ام ودوستانم را بدیدن فیلم تشویق کنم یادم هست یکبار که با یک همسایه امریکایی خود، که انسان خوبی است حرف میزدم، او بود که گفت در طی این سالها هیچگاه هیچ حادثه تروریستی در امریکا رخ نداده که به ایرانیان رابطه داشته باشد، بهمین جهت در حیرتم که چرا هنوز بعضی از فیلمسازان دست از سر ایرانی بر نمی دارد حتی وقتی می خواهند یک فیلم تاریخی بسازند بجای پرداختن به حوادث پر افتخار تاریخ ایران، به سراغ ماجراهای دروغین می پردازند وفیلمی بنام 300 می سازند که درواقع تحریف تاریخ است.
آن شب وقتی به نمایش خصوصی فیلم Stepping High رفتم،هنوز دلم شور میزد، خصوصا وقتی لحظاتی از فیلم گذشت، این دلواپسی شدیدتررشد واز خودم پرسیدم باز هم همان ماجراها تکرار شده است؟
خوشبختانه وقتی در عمق فیلم فرو رفتم، وقتی به لحظات حساس فیلم توجه کردم، کم کم احساس کردم به دیدن فیلمی رفته ام که می توانم سرافراز سینما را ترک کنم، چون هنری چار با مهارت خاصی فیلم را ساخته، این کارگردان فیلم و عاشق ایران، چنان صحنه ها را هماهنگ پیش برده، چنان آرام آرام غرور از دست رفته من داستان مرا بخاطر فیلم های آنچنانی بر میگرداند که بی اختیار اشک می ریزیم.
صحنه برخورد و تنهایی خانواده های ایرانی فیلم برنده اسکار Greek Fat Wedding را بخاطرم می آورد و بعد اوج قلبم را در صحنه های پایانی فیلم دیدم، صحنه هایی که هرایرانی و حتی غیر ایرانی را به شک می نشاند ومن وقتی سالن سینما را ترک می گفتم بدنبال هنری چار می گشتم،که گروهی چون پروانه دور شمع وجودش جمع شده بودند واو را به آغوش می کشیدند و تبریک می گفتند من بعد از سالها با دیدن این فیلم، قشنگ ترین احساس را داشتم وبه ایرانی بودن خود چون همیشه بالیده ام.
بلافاصله از زمان نمایش فیلم پرسیدم، که قرار است در 14 جون بروی پرده برود و من می خواهم نه تنها همه خانواده، فرزندان و دوستان ایرانی بلکه دوستان امریکایی خود را هم به تماشای این فیلم ببرم، تا نمایی زیبا از ایرانی را به آنها نشان بدهم.
