فوتبال دفاعی ونتیجه گرا یا فوتبال زیبا وتماشاگر پسند !
از همان زمانی که فوتبال در اروپا شناخته شد و روز به روز گستردش بیشتری پیدا کرد این فرهنگ مثل تمام زمینه های دیگر در فوتبال وجود داشته که پیش از هر چیز باید لذت بخش باشد و همه از ان به شور ونشاط برسند . همین فرهنگ امروز نیز به هر بچه ای که گام به اموزش و پرورش در فوتبال می گذارد اولین چیزی که به او می گوید این است که باید در همه حال از فوتبال لذت بیرید و بهترین احساس را داشته باشید .
در فوتبال امروز سرزمین ما اما مدتهاست که هیچ لذتی در فوتبال وجود ندارد و فساد و الودگی بلایی بر سر فوتبال ایران اورده است که تمام دست اندکاران ان فقط و فقط پول را می شناسند و بازیکنان که در چنین بساطی معلول هستند و نه علت، دچار روزگاری شده اند که خواسته و یا ناخواسته باید پیش از هر چیز پول را ببیند .
چهل سال پیش در حالیکه جمعیت ایران به اندازه نیمی از امروز بود، اغلب مسابقات با حضور تماشاگران با ظرفیت ورزشگاه برگزار میشد و براستی همه از فوتبال به لذت میرسدند و احساس خوشی داشتند، اما امروزه فوتبال در ایران و در بسیاری از بازیها نمی تواند حداقل تماشاگر را نیز به ورزشگاه بیاورد و همین تعداد تماشاگر هم وقتی از ورزشگاه بیرون می آید با خودش عهد و پیمان می بندد که دیگر به ورزشگاه پا نگذارد!
کارلوس کی روش وقتی چهار سال پیش برای سرمربیگری تیم ملی فوتبال انتخاب شد با توجه به هوش حرفه ای و تجربه بالا خیلی زود فهمید که فقط و فقط برای بقا و دریافت پولی که هیچ کجای دیگر در این دنیا به او نمی دهند باید نبازد و به هر شکل نتیجه را بدست آورد به این ترتیب همان فضایی که سالهاست در فوتبال ایران حاکم است و به قول معروف نتیجه یا نتیجه گرایی بر همه چیز سایه انداخته است، کی روش را هم نیز در بر گرفت تا فوتبال ملی یعنی بالاترین انگیزه و جاذبه برای دیدنی ترین نمایش فوتبال ملی، تبدیل شود به یک بازی بی روح و فاقد نبوغ و خلاقیت که به واقع هرگز نمی تواند کمترین لذت به تماشاگر و مردم ببخشد!
کارلوس کی روش در دو صحنه جهانی و آسیایی نشان داد که تنها به نتیجه ای فکر می کند که بتواند پاسخی برای این پرسش داشته باشد که چرا فوتبال تماشاگر پسند در تیم ملی نمی بینیم؟ بگوید که شما از من نتیجه می خواهید و من هم به دنبال خواسته شما هستم، هرچند که کی روش هم با توجه به امکانات فوتبال در جمهوری اسلامی، نتوانسته حتی نتیجه را هم بگیرد!
“یک امتیاز از جام جهانی که 37 سال پیش تیم ملی برای اولین حضورخود در آن گرفته بود و حذف در مرحله یک چهارم نهایی جام ملتهای اسیا که در دو دوره گذشته هم همین نصیب تیم ملی فوتبال ما شده بود.”
اگر باور داشته باشیم که فوتبال، زندگی است، از این رو همانگونه که همیشه و همه جا باید از زندگی لذت برد، از فوتبال هم باید همه گاه به لذت رسید و اما مصیبت بزرگ ما اینجاست که 36 سال است هیچ لذتی در زندگانی ما ایرانیها وجود نداشته و به این ترتیب فوتبال هم در چنین روزگاری هرگز نمی تواند لذت بخش باشد و فوتبالی که برای جهانیان سرشار و لذت و شور و شوق است برای ما تبدیل به وسیله ای برای سرخوردگی به نظر می آید!
