1452-59

1452-63

نزدیک به چهل سال از آخرین حضور فوتبال ایران در بازیهای المپیک می گذرد و در طول عمر جمهوری اسلامی هرگز این حضور ممکن نشده است . بازیهای المپیک 1976 مونترال کانادا اخرین باری بود که تیم ملی فوتبال ایران در المپیک حضور پیدا کرد و از قضا بهترین نتایج خود را در همین بازیها به یاد گار گذاشت و حتی از گروه اول نیز بالا آمد و به مرحله دوم رسید .
این روزها مسابقات فوتبال مقدماتی بازیهای المپیک 2016 ریودوژانیرو در جریان است و تیم ملی امید ایران می کوشد تا این طلسم چهل ساله را بشکند و برای اولین بار در جمهوری اسلامی گام به المپیک بکذارد .
سه پیروزی در برابر نپال و وفلسطین افغانستان و یک شکست در دیدار با عربستان را باید سر اغاز راه دشوار و پر دست انداز تیم ملی فوتبال امید ایران دانست و به اصطلاح از این پس ، زمین سفت و سخت خواهد شد ، و شکست مقابل عربستان سعودی را می توان سر اغاز دشواریها به شمار اورد .
البته گروه مقدماتی را باید اسانترین مرحله از راه بازیهای المپیک 2016 به حساب اورد و در پی صعود از این گروه باید گفت که دیگر ، حریفانی ، ضعیف و ناتوان چون نپال و افغانستان در میان نخواهد بود .
نگاهی به کارنامه فوتبال در ایران کنونی و ناکامی های پی در پی برای حضور در بازیهای المپیک یاد اور آن است که این طلسم چهل ساله به احتمال فراوان با عمر این رژیم گره خورده و به این راحتی شکسته نخواهد شد. چرا که در فوتبال بدون پایه و اساس، هیچ بستری برای بلوغ فوتبالی و به موقع برای بچه های با استعداد ایرانی وجود ندارد و این بازیکنان محروم و گرفتار در شرایطی غیر طبیعی هرگز نمی توانند در زمان لازم با شخصیت حرفه ای همراه شوند و حتی در طول سالهای گذشته در دیدار با تیمهای عربی نیز به لحاظ اندیشه ها و حرکت های حرفه ای ، پائین تر نشان داده اند .
تیم فوتبال امید ایران در اولین بازی با نپال در ورزشگاه خالی از تماشاگر آزادی روبرو شد که پیروزی 5-0 را به دنبال داشت و این بازی می توانست با گلهای به شمار انگشتان دو دست نیز به پایان برسد.
پس از این دیدار محمد خاکپور، سرمربی با اخلاق و خوشنام – صد البته تا امروز چرا که کسی از فردا خبری ندارد – در کنفرانس رسانه ای حاضر شد که تابلو پشت سر او با این شعار به چشم می آمد: همه ایران حامی تیم ملی فوتبال ایران!
سر مربی تیم ملی امید ایران در این گفتگوی رسانه ای از هموطنان تقاضا کرد تا به ورزشگاه بیایند و تیم امید در ایران اینقدر غربیه نباشد!
در آن روز که خاکپور از غریبی تیم امید در تهران ناله شکرد و از هموطنان تقاضای حضور در ورزشگاه را داشت ، گمان نمی کرد که در دیدار بعدی 80 هزار تماشاگر به ورزشگاه ازادی بیانید و دیگر هیچ سکویی خالی نباشد و تقاضای خاکپور اجابت شد اما توسط افغان ها و 80 هزار افغان ورزشگاه ازادی را پر کردند تا به تماشای دیدار ایران و افغانستان بنشیند و این هم یکی از رکورد های بی نظیر در تاریخ فوتبال جهان است که در این زمان به ثبت می رسد.
80 هزار افغان به تماشای دیداری آمدند که پیشاپیش می دانستند این تیم آنان هیچ امیدی به پیروزی ندارد و هر چه گلها کمتر در دروازه افغانستان کاشته شود، خواسته آنان برآورده می شود . امید های ایران 6 گل به افغانستان زدند اما به واقع پیروز اصلی، تیم ملی فوتبال امید افغانستان بود که 80 هزار هموطن خود را پشتیبان و حامی تمام عیار می دید و میزبان را یک غربیه کامل در خانه اش !
بدون تعارف باید بگویم که فوتبال ملی ایران نیز سالهاست که بد جوری احساس غریبی و غربت میکند . صاحب تیم ملی در هر کشوری مردم هستند و ملی پوشان همیشه و همه جا باید در دل مردم باشند که تنها در این احوال است که هر ملتی با تمام توان پشت سر ملی پوشنان خود می ایستند و از جان و دل برای پیروزی و سرفرازی می کوشند .در این سالها ، فوتبال را از شکل و شمایل مردمی ان کاملا بیرون اوردن و برای همین هم ورزشگاه ها خالی از تماشاگر شده است .
در این رهگذر لازم به اشاره است که همین حالا تیم نفت تهران صدر نشین جدول رده بندی لیگ به اصطلاح حرفه ای فوتبال ایران است و این تیم صدر نشین حتی صد تماشاگر را نیز نمی تواند به عنوان طرفدار به ورزشگاه بکشناند و این هم از عجایب سحر در فوتبال امروز ایران است که پیشتاز لیگ به اصطلاح حرفه اش هیچ تماشاگری را نمی تواند جذب کند تا بیشتر بدانیم که فوتبال 1452-61حکومتی چه بلایی بر سر آن اورده است. فوتبال بی صاحب یعنی فوتبالی که دردست مردم نباشد.
در همین رهگذر خبری هم بود از اینکه حاج حسین هدایتی، یکی از سرداران سپاه پاسداران ، گفته است تمام پول 80 هزار بلیط برای دیدار پرسپولیس و النصر می پردازد تا تماشاگران به شکل رایگان به ورزشگاه بیایند و رکورد سال را در ورزشگاه آزادی بشکنند .
امروز یک سردار از بلیط های مجانی برای تماشاگران فوتبال ایران می گوید و فردا هم لابد به هر تماشاگر جایزه می دهند تا به ورزشگاه بروند.

 

 

1452-62