1455-87

دهه چهل فوتبال ایران ،
دهه عزیز اصلی !

تا آغاز دهه چهل می توان گفت که فوتبال ایران هنوز به رشد و پیشرفت قابل توجه و چشمگیری نرسیده بود و از همین روی با افتخار و مقامی در منطقه و آسیا همراه نشده بود .
دهه چهل اما برای فوتبال ملی ایران آغازگر شکل و شمایلی تازه و به نوعی شروعی بود برای پیروزیها و قهرمانی منطقه ای و آسیایی که گویای حضور نسلی تازه با توانایی های بیشتر در فوتبال ما بود.
در این فصل تازه بازیکنانی ظهور کردند که هر کدام توانستند نقشی خوش بیافریند و باعث رونق و استقبال روزافزون در نزد تماشاگران شوند و کاری کنند که ورزشگاه امجدیه برای تهران کوچک به نظر برسد.
در جمع این نسل متمایز «عزیز اصلی» به عنوان دروازه بان از حرکات و واکنش های تازه ای برخوردار بود که پیش از او دروازه بان در فوتبال ایران کمتر دست به چنین حرکاتی میزد .
عزیز اصلی به لطف آمادگی بدنی فوق العاده که بر آمده از ورزش های دیگر مثل کشتی کج در زمان خود بود، آنچنان بی باک و جسوررانه برای مهار توپ شیرجه میزد که براستی در پاره ای اوقات انگار که یک حرکت نمایشی است و همین باعث می شد که شور و نشاطی فراتر از معمول به تماشاگران دست بدهد. ضمن آنکه عزیز اصلی بر خلاف گذشتگان براحتی از چارچوب دروازه بیرون میامد و در سراسر محوطه جریمه و یا به قول ما ایرانی ها هیجده قدم ابراز وجود می کرد و به مقابله با مهاجمان حریف می پرداخت.
پیش از اصلی اغلب دروازه بان فوتبال در ایران هنر چندانی برای بازی با پا نداشتند و حتی بسیاری از دروازه بان از ضربه با پا ترس و دلهره داشتند. اصلی اما با این ویژگی عمومی دروازه بان ایرانی و حتی جهانی بیگانه بود و براحتی می توانست حتی به عنوان یک مهاجم نیز بازی کند و می توان گفت که اصلی آغازگر نسلی از دروازه بانان ایرانی بود که فوتبال هم بازی می کردند.

1455-88

قدرت و شجاعت اصلی در دروازه بانی مثال زدنی بود تا آنجا که او را خیلی زود ملی پوش فوتبال ایران کرد و دهه چهل را می توان دهه عزیز اصلی نامید و این دروازه بان شجاع برای پنج، شش سال یکه تاز بود و به قول معروف فیکس تیم ملی .
فوتبال ملی ایران در پنجاه سال گذشته سه دروازه بان بزرگ و متمایز داشته است که اولین آن عزیز اصلی است و ویژگی او جسارت و نترس بودنش در رویارویی با حریفان .
پس از اصلی ناصر خان حجازی در فوتبال ایران چهره نمود که این دروازه بان با کلاس بر خلاف اصلی بیش از هر چیز از هوش و اندیشه بازی خوانی اش استفاده می کرد و نشان میداد که برای حفظ دروازه اول به تفکر تکیه میکند و در صورت نیاز به شیرجه یا پرش آنچنانی.
دیگر دروازبان بزرگ تاریخ فوتبال احمد رضا عابدزاده است که به نظر ما گلری او آمیخته ای از اصلی و حجازی را به تماشا می گذاشت تا او را مثل زنده یادها اصلی و حجازی با جلوه ای متفاوت با دیگران همراه سازد و این سه بزرگ برای همیشه به عنوان دروازبان های مطرح در ذهن و خاطر دوستدران فوتبال ایران ماندگار بمانند.
در گذشت عزیز اصلی را به خانواده گرامی ایشان و اهالی ورزش ایران تسلیت می گویم و افتخارافرینی او را برای فوتبال ان سرزمین پاس میداریم . روانش شاد، یادش پاینده.

1455-89