مجلس گرامیداشت نام و شخصیت دو مرد یگانه از قلمرو رادیو تلویزیون ملی ایران روز یکشنبه گذشته برگزار شد، نشستی در بنیاد فرهنگ وهنر (مرتضی برجسته) برای یادبودعباس رضوی برپا شد و یک گردهمائی نیز در سالن فرهنگی بنیاد ایمان دایر شد.
حیرت آور بود که دو مجلس ختم یکروز و یک ساعت در دو نقطه ی دور از هم برگزار شد حال آنکه هر دو می توانست در دو روز برپا می شد چرا که بسیاری دوست داشتند در هر دو مجلس شرکت جویند چون اغلب با هر دو آنها مناسبات مودت آمیز داشتند در مجلس یادبود یوسف شهاب که نخستین صدابرداری بود که تحصیلات آکادمیک داشت وبا مهندس قطبی مدیرعامل سازمان رادیو تلویزیون همشاگردی بود. یادآوری کنم که قطبی در نهایت علاقه و مهر سبد گل بزرگی اعطا کرد و به بازماندگان شهاب تسلیت گفتند، گرداننده مجلس خانم دریا بود…
مجلس یادبود عباس رضوی در بنیاد فرهنگ بود که گرداننده ی مجلس حسین مجید بود.
هر دو سالن پر بود زیرا دوستان نزدیک این دوشخصیت کم نبودند وقلب هایی داشتند سرشار از مهر و محبت، و انسانیت، شهاب که در کار صدابرداری و صاف و صیقل دادن سی دی و دی وی دی استاد بود و یگانه کسی بودکه به گفته ی بی بی سی از دانشگاه در این رشته تخصص یافته بود. خوب یادم هست که نوارهای پوسیده و به اصطلاح از کف رفته را با توانایی و مهارت خاصی مرّمت میکرد.عباس فیلمبردار بود و در تهران در تلویزیون که از اعتبار وارزش های خاص خود برخوردار بود به مهاجرت هم که آمدیم همان شغل را ادامه داد.اما تلویزیون ها دیگر قادر نبودند از او حمایت کنند، این عادت ماست، فرهنگ ماست که تا وقتی زنده ایم کسی پاس مان را نگه نمی دارد اما وقتی مردیم روزنامه ها و مجله ها را از آگهی تسلیت پر می کنیم، به قول زنده یاد استاد ملک الشعراء بهار:
خامشی جستم که حاسد مرده پندار مرا
وز سر رشک و حسد کمتر بیازارد مرا
زنده در گور سکوتم تا مگر زین بیشتر
روزگار مرده پرور خوار شمارد مرا
ما پیشنهاد میکنیم یک دفتر کوچکی مثلا در شرکت کتاب پدید آید که وقتی می خواهیم برنامه ای بگذاریم… به یاری این دفتر وقت را تنظیم کنیم که یک چنین اتفاق هایی نیفتد و ما را به این علت که به یکی از این مجالس نمی توانیم برویم شرم زده نسازد.
فرهنگ فرهی