1444-52

1444-53

(برگی از تاریخ کاراته ایران)
چند سالی از انقلاب گذشته بود که چند نفر از دوستان کاراته کا و علاقمندان کاراته به من خبر دادند که در هنگام مسابقات خارج از کشور مشخصاً نبودن داوران بین المللی ایرانی به نتیجه کار خوب کاراته کاها اسیب می رساند و از زحمات کاراته کا و مربیان در مسابقات نتیجه مطلوب بدست نمی آاید، در آن سالها مرحوم حسین جباری ورزشی نویس که علاقه ای بسیار به هنرهای رزمی داشت در مجلات “دانش ورزش” و “هدف” مطالب ورزشی می نوشتند و گاهی نیز برخی از اخبار و اتفاقات ورزشی اروپا را از لندن برای ایشان می فرستادم، یک روز ایشان در گفتگویی بیان داشتند که فدراسیون کاراته قصد دارد رییس داوران جهانی وقت “تومی موریس”1444-54 را به ایران دعوت کند، اطلاعات بیشتری در این مورد در سفری که به ایران داشتم از استاد حسانی و استاد مردانی بدست اوردم در آن روزها استاد مردانی معاون فدراسیون کاراته بودند و فکر می کنم استاد احسانی هم مربیگری تیم ملی را بعهده داشتند، رییس فدراسیون کاراته هم حاج ناظریان بودند. پس از کسب اطلاعات بیشتر و راهنمودهای دوستان به همراه استاد نریمان جدی از لندن به اسکاتلند رفتیم و با قرار قبلی که داشتیم به دیدار تومی موریس که در شهر کارنوک زندگی می کرد رفتیم. فکر می کنم تومی موریس ان روزها مربیگری تیم ملی مصر را عهده دار بودند و یا یک استاژ برای تیم ملی مصر داشتند، بهرسان پس از قول و قرار تومی موریس به لندن امد و من و ایشان با هواپیمایی هما به ایران رفتیم، فدراسیون کاراته هتلی بسیار مناسب در نظر گرفته بودند که نام آن را فراموش کرده ام اما در منطقه اوین بود، تومی موریس به مدت پنج روز در تهران کلاسهای مختلف داوری گذاشتند که در استادیوم شیرودی بود (در بخشی از استادیوم شیرودی) تعداد بسیاری در این کلاسها شرکت کردند، چند نفر از بانوان کاراته کا هم بطور مجزا در کلاسهای یاد شده شرکت داشتند، افرادی که مهره و عامل اصلی برای بر گزاری کلاس داوری تومی موریس بودند، باید گفت مرحوم جباری، استاد مردانی، استاد احسانی و حاج نظریان زحمات اصلی و فراوان در این راه کشیدند.

***

چند ماهی به آغاز مسابقات دهه فجر باقی مانده بود که اطلاع پیدا کردم فدراسیون کاراته کشور قصد دارد از تیمهای کاراته اروپایی نیز برای مسابقات دعوت به عمل آورد، با استاد مردانی در تماس تلفنی بودم و بنا شد از انگلستان تیمی مناسب برای مسابقات دعوت شود، نخست با “تیکی دونانوان” تماس گرفتم، او هم کاراته ایران را می شناخت و هم در کاراته فردی شناخته شده بود، ایشان به دلیل سفری که در پیش داشتند و باید به فرانسه می رفتند عذر خواستند، با “تری اونیل” تماس گرفتم که در آن زمان دان شش کاراته شوتوکان بودند و نام ونشانی داشتند ضمن انکه صاحب امتیاز و سردبیر “فایتینگ ارتس اینترنشنال” بودند که یکی از بهترین مجلات هنرهای رزمی وقت بود، مجله” تری اونیل” پُر بار، مفید و مطالب تاریخی هنرهای رزمی آن با دقت و ریزبینی و صحیح نوشته می شد، “تری انیل” پیشنهاد کرد با “ادین تریمبل” صحبت کنم،1444-55 من با نام او اشنا بودم چون مقام اروپایی داشت و چند کتاب هم در باره شوتوکان نوشته بود، اما شخصاً اورا نمی شناختم، به دیدارش رفتم و پس از گفتگویی کوتاه توافق کرد که یک تیم کاراته شوتوکان به مسابقات دهه فجر بفرستد، دو روز پس از این توافق اتفاقی در باشگاهی “انودا” را دیدم جریان را برایش تعریف کردم او هم تایید کرد که “ادین تریمبل” فرد درستی برای این سفر می باشد، من هم با تیم همسفر شدم، به تهران که رسیدیم در گمرک شخصی که نمی دانستم چه کسی است جلو آمد و ده دقیقه ای در باره ممنوعیت عکس برداری و فیلم گرفتن از مسابقات سخن گفت، بهرسان از گمرک که بیرون آمدیم تمام دوستان در انتظار بودند، و محبت بسیار نشان دادند، در آنجا من اطلاع پیدا کردم که مسابقات در سبزوار است (فکر میکنم سبزوار بود مطمئن نسیتم) تیم سوار اتوبوسی شد که بقول دوستان ” گویا لوله اگزوز را آورده بودند داخل اتوبوس” بدلیل خستگی از پرواز و سفر طولانی از تهران به سبزوار تیم شوتوکان انگلستان نتوانست مقامی را بدست آورد، بنا بود پس از مسابقات تیم یکی دو روزی در تهران استراحت داشته باشند و سپس به لندن پرواز کنند، هماهنگی ها درست نبود، تیم که شب پایانی مسابقات به تهران رسید روز بعد اول صبح با اولین پرواز از کشور خارج شد، طبعاً “ادین تریمبل” از سفر راضی نبود و یک نامه بلند بالای هم بصورت شکوائیه بمن نوشت که من هم پاسخی قانع کننده برای او نداشتم، در هر صورت این اولین باری بود که یک تیم کاراته اروپایی پس از انقلاب به ایران سفر کرده بود.

کاتا
(کاتا) به معنی طریق یا روش می باشد که حرکات از پیش طرح و ترسیم شده که مطابقات زمانی و مکانی مشخص دارد و فنون و روش اجرایی اساس و ساختار هنرهای رزمی را به نمایش در می آورد یا برای آموختن وآموزش و یا برای توضیح وبیان سازه فنون هنرهای زرمی می باشد (کاتا) نامیده می شود، کاتاهای کاراته با در نظر داشتن تعداد سبک های مستقل و منفرد و مجزا بیش از دیگر هنرهای رزمی است، برای همین هم بدنه ای که سبک های مادر کاراته را در خود دارد “شوتوکان، وادا ریو، گوجو ریو، شیتو ریو،” 16 کاتا را تعیین کرده و در مسابقات رسمی تنها همین کاتاها را به رسمیت می شناسد، اما باید اشاره کرد برخی از سبک های کاراته بیش از 65 کاتای سبکی دارند، در مورد سبک های آزاد هم کاتاها قراردای است و میان سبکی، در جودو کاتا ها از سوی سازمان جهانی جودو ، و مرکز کودوکان تعین شده و تعدادمشخص و مدود می باشد، کاتاهایی هم هستند که جزو کاتاهای سنتی جودو شناسایی می شوند اما در مسابقات رسمی “ای – جی – اف” شناسایی نمی شوند مانند کاتای “کیوشیندو” – در ایکیدو کاتاها با وسائل رزم مانند شمشیر و یا چوب “بو” می باشد، البته در سبک “تومی کی ایکیدو” کاتا مفصلاً مطرح است مخصوصاً در بیان شکست نیرو و حرکت مرکز ثقل بدن “تومی کی” تایید به نیاز آموزش ایکیدو برای بهتر شناسایی نیروهای سایه در اطراف مرکز ثقل و برای جابجایی این نیرو تمرین کاتا را واجب می داند.

1444-56