بیش از یکصد سال پیش حکومت خلیفه گری اسلامی عثمانی در پی شکست های سیاسی و نظامی خود فکر نسل کشی ارمنهای سرزمین عثمانی را بهانه کرده و روزنه سیاسی دانسته و اندیشه “مسئله ارمنی” را بشکل خاص ارائه داد و سران دولت وقت عثمانی مانند بهدین شکیر، انور پاشا، نعیم بیگ، طلعت، جمال پاشا و دیگران با حمایت سلطان عبدالحمید به اجرای طرح نسل کشی اقدام کردند، در باره نسل کشی ملت ارمن به دست دولت عثمانی و پس از سقوط امپراطوری عثمانی به دست “ترکهای جوان” هزاران کتاب و مقاله موثق نوشته شده است، و کشتار ملت ارمن در جوامع بین المللی محکوم گردیده است، نویسندگان، محققان جهان از جمله برخی از تاریخ نویسان ترک نیز وقوع نسل کشی را تایید کرده اند، در جمع جمیع هزاران کتاب و ده ها هزار رساله اصولاً اشاره می شود و مدارکی ارائه می گردد که چگونه عثمانیها در وهله اول به بهانه جنگ نخست ارامنه عضو سازمانهای مدنی و سیاسی و مذهبی ساکن ترکیه را شناسایی و به عمد جمع آوری و خلع سلاح کرده، و به زندانها و بیابانهای سوریه امروزی گسیل داشتند و در بین راه با کشتن و تجاوز، یک طرح دولتی بود به قتل عام پرداختند، بهانه کوچ اجباری ارامنه از خانه و کاشانه خود با نقشه کشتار همگانی بود که حاصل آن بیش از یک و نیم میلیون نفر جان خود را در این وحشی گری از دست دادند و نسل کشی ارامنه ننگ ابدی برای عاملان کشتار ببار آورد که هیچگاه نمی توان این فجایع را فراموش کرد و یا با آن آشتی نمود، اصولاً هنگام مرور تاریخ ملل شاهد نسل کشی و قتل عام هستیم منتها در بیشتر موارد عاملان نسل کشی از کرده خود اظهار ندامت می کنند تا کینه و انتقام خون با گذشت زمان کمرنگ شود، ویلی برانت چند سال پس از جنگ جهانی دوم در برابر یادبود قتل عام یهودیان زانو زد و از انچه که در جنگ جهانی دوم روی داده بود پوزش طلبید، در مورد کشتار ارامنه دولت های ترکیه هیچگاه نسل کشی ارامنه را نپذیرفته اند و در کتب درسی ترکیه در این مورد می نویسند در دوران جنگ بسیاری زمان عثمانی کشته شدند از جمله ارامنه، اما بیش از چهل هزار عکس، وده ها هزار سند و مدرک رسمی وجود دارد که چگونه نسل کشی یک طرح دولتی بود، امروز پس از گذشت صد سال هنوز کینه و خصومت بین دول ارمنستان و ترکیه با قوت خود باقی است و هنوز سنگرهای سیاسی مستحکم طرفین مخاصمه پا برجاست، رویدادهای اخیر منطقه قره باغ و عکس العمل هایی که در پی برخوردهای مرزی پیش امد نشان داد که تا این جنایات تاریخی در دادگاه های جهانی مطرح نشود و ستمی که بر ملت ارمن رفته است از سوی ترکیه به عنوان عامل کشتار تایید نشود، عمق کینه به حدی است که هیچ مجاهدتی فاصله های دو ملت را بهم نزدیک نخواهد کرد.
***
از: کویر
عدالت
پژواک نافرجام زنگ در مانده در ناقوس خانه ادوار
پیام آور بی محتوای صلح درسحرگاهی بس تیره و تار
آی شفق آلوده به سرخی آب حیات درماندگان
بریده نفس و خسته و زار!
چه داری در حلقوم خفقان گرفته ات،
در این زمان جنگ و پیکار؟
آخرین نفس گرسنه و نشخوار کننده تفاله های بی درمان
تا به کی پارو زنی در ورطه گرداب دمان؟
دست و بالت را شکسته این چنین جبر زمان
آی عدالت!
کلام حق دیرزمانی است سپرده در شنهای سوزان و دوان
پژواک فریاد هزاران کودک تشنه به لب را
بشنو از نیزار خشکیده و ریگهای روان
دیده بان رهروان سر به سر در به در و سرگشته در سوک عزیزان
در پس پرده نامرئی به صلابه کشیدی خدایان کهن را
عدالت… آی عدالت!
افسوس که تو نیستی مظهر انصاف و تقرّب
بل عدوی مردمی در الگو و لفاف تغّرب
حقانیت و حقوق پرونده قتل عام یک میلیون و پانصد هزار انسان بی گناه مانده در کفه ترازوی عدل برای 100 سال تمام. و اکنون نفی پرونده قتل عام توسط خدایان زر و زور.
