برای فیلم Olympus ما بدیدن یک فیلم هنری و تفکرانگیز نمی رویم، بلکه بدیدن یک فیلم اکشن می رویم، که از همه زوایا حرفه ای و قابل قبول است. فیلم ظاهرا ماجرای حمله یک گروه تروریستی کره شمالی است که با نخست وزیر کره، راه بدرون کاخ سفید می یابند و در یک لحظه حساس، رئیس جمهور و اطرافیان را به گروگان می گیرند تا نقشه های خود را عملی سازند.
انتخاب ارون اکهارت برای نقش پرزیدنت بنجامین آشر بسیار حساب شده است، همانگونه که دیگر شخصیت ها انتخاب شده اند.
آغاز فیلم راهی شدن رئیس جمهور وهمسر و پسرش به کمپ دیوید، آغاز پرهیجانی است، در این صحنه آشلی جاد در نقش فرست لیدی خیلی توانا و طبیعی عمل میکند، ظرافت صحنه های احساسی ایندو دیدنی است، ضمن اینکه حادثه سقوط اتومبیل و تلاش برای نجات فرست لیدی، بسیار حرفه ای رخ می دهد و تماشاگر خود رادر صحنه احساس می کند.
انتون ایوکیوا کارگردان بسیار توانایی درفیلم های اکشن است، چه اکشن مدرن مثل Training Day با حضور دنزل واشنگتن و چه اکشن تاریخی چون King Arthur.
در این فیلم البته قهرمان اصلی مایک بنینگ یک سیکرت ایجنت است که با رئیس جمهور دوستی دیرین دارد. نقش مایک را جرارد باتلر بازی می کند، که الحق خوب هم بازی می کند. او در فیلم یک ارتش نفره است که عملیات اش دور از عقل و منطق نیست بازیگری که در صحنه های تک نفره خوب تماشاگر را بدنبال می کشد، ولی یادتان باشد یک گروه بازیگر توانا در فیلم داریم. هیچکس نمی تواند ملیسا لیو را در نقش وزیر دفاع سازش ناپذیر ندیده بگیرد، او براستی هنرمندی تمام عیار است، از سویی مورگان فریمن چون همیشه در نقش فرو میرود و تا آخر همان سخنگوی پرقدرت کاخ سفید است که در این تنگنا، رئیس جمهور موقت شده است.
بازی اشلی جاد، شاید امکان گسترش ندارد، ولی بسیار ظریف و توانا عمل کرده است و همه صحنه هایش به خاطر تماشاگر می ماند در مقابل دیلان مک درمات با ایفای نقشی نه چندان دلپذیر، خود را در فیلم می بازد و از سویی ریک یان در نقش سردسته تروریست ها با این فیلم آینده ای برای خود می سازد.
فیلم دیدنی است، البته بعنوان یک اکشن حرفه ای و قابل بحث، سوژه فیلم جالب است، تنها ایرادی که می توان به فیلم گرفت شباهت شخصیت جرارد باتلر به شخصیت بروس ویلیز در سری فیلم های Die Hard است و همین بس!
فیلم The Call از دنیای پیچیده و پر هیجان و در ضمن گاه بسیار انسانی (911) سخن می گوید، همان دنیای درماندگان و اسیران برزخ حوادث خونبار وخطرناک که هر روز گسترده تر میشود.
ورود به دنیای 911، ورود به دنیای گروهی از کارکنان هشیار، سریع الانتقال و صبور وخونسرد است، که براحتی می توانند جان انسانها رانجات بدهند ویا خیلی آسان نیز انسان ها را به مرگ بسپارند، چون یک اشتباه ساده سبب میشود، جان انسانی درمانده و گرفتار به خطر افتد.
قهرمان اصلی فیلم The Call جوردن ترنر است که هالی بری بامهارت نقش اورا ایفا می کند. ترنر یک اپراتور با سابقه و با تجربه 911 است که یک شب خوشی را با دوست پسرش (موریس چسنات» پشت سر گذاشته و به سرکار خود بازگشته، یک تلفن از سوی یک دختر تین ایجر از راه میرسد، که میگوید مردی وارد خانه شده و بدنبال او می گردد، به توصیه ترنر، دخترک به طبقه بالا میرود و زیر تخت پنهان می شود، همه چیز بخوبی پیش میرود، ولی بدنبال قطع تلفن ناگهان ترنر دوباره با او تماس می گیرد و همین قاتل حرفه ای را به طبقه بالا می کشاند و دخترک را طعمه خود می کند، این حادثه همه زندگی وآرامش ترنر را به هم میزند، او گناه این حادثه را از خود می داند، حتی ازکار همیشگی خود کناره می گیرد، به عنوان معلم کارکنان پلیس سرگرم میشود. 6ماه بعد دوباره دخترکی زنگ میزند، این بار کیسی تین ایجر(که نقش اورا ابیگیل برسلین) بامهارت بازی می کند، از درون صندوق عقب یک اتومبیل فریاد کمک سر میدهد، او اسیر یک قاتل حرفه ای است. ترنر بعد از ماهها دوباره به هیجان می آید، دوباره در قالب خود فرو میرود و از این لحظه، درواقع حوادث فیلم شروع می شود.
فیلم خوب کارگردانی شده، خوب فیلمبرداری شده و بازی ها هم خوب است، حوادث دور از انتظاری در مسیر آن رخ می دهد، که فیلم را از قالب معمولی و گاه تکراری و قابل پیش بینی خارج می کند. تماشاگر در پیش بینی های خود شک دارد، چون فضاسازی فیلم به این مسئله کمک می کند.
هالی بری و ابیگیل برسلین هر دو در نقش خود توانا هستند ولی نقش موریس چسنات بسیار کمرنگ وبی هدف است. بروایتی نبود او در فیلم هم چیزی را کم نمی کند، چون نقشی کاملا حاشیه ای دارد درحالیکه موریس بازیگر خوبی است.
فیلم در صحنه های پایانی خیلی حرفه ای پیش میرود،ولی متاسفانه یک اشتباه در پایان فیلم، تا حد زیادی به فیلم لطمه میزند، آنهم نقطه پایان فیلم است. وگرنه فیلم از هیجان کافی، از بازیهای خوب، از قصه یکدست و دیدنی و تازه برخوردار است.
