فرشید امین در آلبوم فردا Tomorrow به فرداهای بهتر 
و به آینده ای روشن می نگرد. فرشید می گوید در طی این چندین و چند سالی که از انقلاب ایران گذشته ملت ما همواره در جوّی قرار گرفته اند که با غم و غصه سر کار بسیار داشته است. سالها که موزیک در ایران کاملا قدغن بوده و سپس زمانی که موسیقی را تا حدی آزاد کردند و رادیو و تلویزیون تنها قادر به پخش ملودی هایی بود که حالت غم انگیز و عزاداری و تعزیه به خود داشت. در همین حال به خاطر یک سری مسائل سیاسی اعم از جنگ و تحریم های اقتصادی و فشار بروی مردمی که حق شادمانی، جشن و پایکوبی از آنهاگرفته شده بود، بیشتر مردم ما خواه ناخواه تبدیل به مردمی غمزده و افسرده شده اند.
فرشید می گوید من درکنسرت هایی که در اطراف ایران داشته ام و مردم با تورهای مختلف به دیدن این کنسرت ها آمده اند خود از نزدیک ماتم را در چشمانشان دیده ام. من دیده ام ایرانیانی که از داخل کشور می آیند چقدر حالت نگاه شان با هم وطنان خارج از کشور فرق می کند- مسلما حق هم دارند- با توجه به فشارهای ذکر شده در ایران و جوّ امروز اگر ما هم به جای آنان بودیم همین حالت های افسردگی بدون تردید به ما هم دست میداد.
به همین دلیل من موزیکی را که امروز در داخل ایران ساخته میشود را بسیار غم انگیز می بینم. ترانه ها اکثرا حالتی شکست خورده و مایوس به خود دارند- ملودیهایی که ساخته شده توسط آهنگسازان داخل اکثرا تمی غم زده و افسرده دارند- با اینکه از نظر تکنیکی خیلی زیبا هستند ولی اغلب انسان را افسرده می کنند- خیلی کم می شنویم که خواننده ای ترانه های پر امید و پر تحرک به بازار عرضه کند. اغلب کارهایی که ساخته می شوند حالتی پر از شکایت دارند- شکایت از مردم- از اجتماع – از عشق- از زندگی- حتی از خدا.
دلیل اصلی همه این شکایت ها نارضایی درونی وافسردگی است که انگار به طور آزاد حق خنده و شادی را ندارد- حتی در خود کنسرت های داخل کشور حق رقصیدن و پایکوبی ندارند.
موسقی من در آلبوم فردا (Tomorrow) برعکس این مسیر شنا کرده است در این آلبوم ترانه «حیف» گویای حال مردم ماست و پس از آن هفت ترانه پر تحرک و شاد حرف از امید به فرداهای بهتر وآینده ای روشن تر بخصوص برای جوانان ما می زند.
• در برنامه های خود چه تحولاتی بوجود آورده ای؟
فرشید: در آینده بیشتر و بیشتر در برنامه های زنده بروی صحنه تصمیم به نواختن گیتار و پیانو دارم- می خواهم کم کم فرشید امینی را که تا امروز هنوز ندیده اند به معرض تماشا بگذارم.
• درباره خوانندگان داخل کشور چه فکر می کنی؟
-خوانندگانی که در ایران موزیک به بازار ارائه می دهند اکثرا برای کارهای استودیویی مناسب هستند ولی اکثریت آنها برای صحنه ساخته نشده اند- چون حالت خواندن آنها خیلی آرام و بی سروصداست وبیشتر حالت احساسی دارد وکمتر خوانندگانی با قدرت صدای قوی و تحرک مشاهده می شود. البته هستند کسانی که صداهای بسیار خوبی دارند و بروی صحنه نیز کارشان پرقدرت است ولی وقتی میان خوانندگان لوس آنجلس و خوانندگان داخل ایران مقایسه می کنم می بینم که هنوز بهترین خواننده ها هنوزاز این سوی مرزها می آیند نه از داخل کشور.
• درباره ترانه ها و آهنگهای ساخته شده در داخل چه فکر می کنی؟
-به نظر من ترانه ها حالت ساده ولی شیرین دارند- البته خیلی از ترانه های بسیار مبتذل هم از ایران می آیند و کارهای موفقی می شوند که به نظر من اگر آنها در لوس آنجلس ساخته شده وارائه شده بودند مورد حمله صاحبنظران و علاقمندان برخی از هموطنان داخل قرار می گرفتند و این خود یک مشکل فرهنگی است که مردم نسبت به خوانندگان لوس آنجلس خیلی سخت گیر هستند تا خوانندگان داخل ایران.
همچنین درباره آهنگهایی که در ایران ساخته می شوند اکثر کارهای مدرن حالت تقلیدی دارند- آنهم تقلید از لوس آنجلس- اصولا من فکر نمی کنم کسی در ایران House یا Trance یا Rap یا RnB می شناخت این خوانندگان لوس آنجلس بودند که این نوع کارها را به بازار ارائه دادند وتنظیم کنندگان و آهنگسازان در ایران کم کم یاد گرفتند.
• پس موزیک لوس آنجلس را پیشرفته تر می بینی؟
– صد در صد- من به تمام خوانندگان لوس آنجلس افتخار می کنم- خوانندگانی که در تبعید با سختی و دشواری موزیک ایرانی را همواره زنده نگه داشتند.
امروز خوانندگان داخل ایران جواز موسیقی خود را مدیون خوانندگان خارج هستند.
مردم برای دیدن خوانندگان مورد علاقه خود مجبور بودند از ایران خارج شوند و پول خود را در خارج از کشور خرج کنند واین بالاخره دولت ایران را وادار کرد که موزیک را در ایران آزاد کند و خوانندگان را در داخل پرورش دهد. چون در غیر اینصورت مجبور می شد مرزها را باز کند برای نگه داشتن مردم و پول آنها در داخل و خوانندگان را از خارج به ایران بیاورد. پس فراموش نکنیم این پیشکسوتان من بودند که این امر را مهیا کردند. یادمان باشد که همیشه از آنها قدردانی کنیم.
