یک انجمن مدنی در کالیفرنیا و یک اقدام مهم انسانی در چارچوب یک گردهمآئی
ارزشمند و ضیافتی با شکوه شب عشق و ایثار و شب پیوند دلها
اپاکانب یک سازمان غیرانتفاعی و شبکه اقدام مدنی برای ترویج کوشش ها و توانمندسازی جامعه ایرانی – آمریکائی و تاثیرگذاری بر سیاست های عمومی در ایالات متحده آمریکاست که به همّت چند تن از فرهیختگان ایرانی-آمریکائی و فعال در امور اجتماعی در کالیفرنیا تشکیل شده و مرکز آن در شهر لس آنجلس قرار دارد.
این سازمان در نخستین جشن سالانه خود، اقدامی مبتکرانه و انسانی را به اجرا گذاشت که با استقبال افکار عمومی روبرو شد؛ کمک به مبتلایان ااوتیسمب، بخشی از جامعه که اغلب به اشتباه نادیده گرفته می شوند؛ اشتباهی که بصورت “تابو“ جلوه گر شده است.
در این گردهمائی که با شرکت جمعی از شخصیت های شاخص ایرانی–آمریکایی مقیم کالیفرنیا و چند تن از مقام های عالیرتبه دولتی در ساختمان تاریخی اکتابخانه پرزیدنت رونالد ریگانب در “سیمی ولی“ برپا شد، سخنرانان بر اهمیت آشنائی و آگاهی افراد جامعه با مشکلات مبتلایان به ااوتیسمب تاکید کردند.
ضیافت و سخنرانی ها با خوشآمدگوئی بانو سوسن عزیززاده و آقای دکتر امیر حمیدی، دو تن از اعضای هیات مدیره بنیاد اپاکانب آغاز شد و سپس یک چهره برجسته جامعه ایرانیان آمریکائی، بانو پریسا خسروی معاون ارشد شبکه خبری اسی ان انب و از سردبیران و تهیه کنندگان این رسانه بین المللی توسط بانو دکتر ناتاشا فیلیپیدس به حضار معرفی شد.
سخنرانان هریک از تجربیات شخصی در چالش با بیماری ااوتیسمب و وظائف فردی و اجتماعی در کمک به بیماران مبتلا به آن را برشمردند.
بانو گلنار جهانبانی فرزند جاویدنام اتیمسار نادر جهانبانیب بعنوان یکی از نخستین سخنرانان این گردهمآئی که فرزندش به ااوتیسمب مبتلاست، گفت: فرزند من سه ساله بود که مشکل ااوتیسمب او تائید شد. هفته اول را با گریستن سپری کردم ولی ار آن پس دریافتم که زندگی و آینده پسرم فراتر و مهمتر از این اشگ ریختن هاست و سرانجام راه روبرو شدن با چالش ها را آموختم. 35 سال پیش اطلاعات و درمان های اوتیسم به اندازه امروز روشن و آسان نبود.
بانو جهانبانی پس از برشمردن مسائل بیشماری مقابله با ااوتیسمب افزود: فرزند من اکنون به یک جوان شاد، مهربان و همدل تبدیل شده اما به دلیل ناتوانی های ذهنی و رشدی که بطور طبیعی در انسان صورت می گیرد، هرگز نمی توانم او را در خانه تنها بگذارم. بیرون رفتن همچنان مستلزم استخدام یک پرستار است، حتی امروز که “کودک“ من 34 سال دارد.
بانو جهانبانی از دشواریها و نگرانیهای موجود هم سخن گفت و تاکید کرد که می کوشد تا به فرزندش در برقراری ارتباط از طریق سخن گفتن کمک کند، چرا که آسیب های احتمالی زبانی و یا فیزیکی یکی از بزرگترین نگرانیهای من است.
این بانوی فرهیخته ایرانی که زندگی خود را وقف آسایش و آموزش فرزند خود و ایفای سهمی درخور برای کمک به خانواده هایی که با دشواری مشابه دست بگریبانند گفت: ما نیز مانند هر خانواده ای می خواهیم این فرزندانمان، از دوستانی با محبت برخوردار باشند و رضایت بخش ترین و مستقل ترین زندگی ممکن را داشته باشند. همان آرزوهایی که هر پدر و مادری برای فرزندان خود دارند.
پیش از سخنان پراحساس بانو گلنار جهانبانی که با ابراز احساسات حاضران روبرو شد، دکتر امیر حمیدی حقوقدان، دیپلمات پیشین ایالات متحده آمریکا و یکی از آگاهترین کارشناسان شناخته شده در امور تروریسم جهانی، در مقام یکی از اعضای بنیانگذار اانجمن پاکانب به حاضران خوشآمد گفت و در ارتباط با ضرورت تاسیس بنیاد پاکان و چگونگی فعالیت آن و شخصیت های برجسته ای که از این امر مهم پشتیبانی میکنند سخنانی ایراد کرد.
آقای دکتر حمیدی در سخنان خود بر دو موضوع اصلی و اساسی تاکید داشت: نخست لزوم ایجاد بنیاد پاکان که در برگیرنده توانمندسازی جامعه ایرانی – آمریکائی و تاثیرگذار بر سیاست های عمومی در ایالات متحده آمریکا باشد و دوم پشتیبانی از اقدامات جمعی و شایسته ایرانیان آمریکائی در امور اجتماعی. ایشان در این زمینه به اقبال و پشتیبانی چهره های نامی در جامعه آمریکا اشاره کردند کا بازتاب دهنده اهمیت اقدام ابنیاد پاکانب در برگزاری این برنامه استثنایی بود.
درپی سخنان آقای دکتر حمیدی، بانو سوسن عزیززاده یک ایرانی – آمریکایی فرهیخته و دارای پایگاه احترام آمیز در جامعه، رشته کلام را بدست گرفت و بر نقش افراد جامعه در یاری رساندن به فرزندان مبتلا به ااوتیسمب تاکید کرد.
بانو عزیززاده، طی چندین دهه زندگی در آمریکا، با بسیاری از سازمانهای غیرانتفاعی همکاری نزدیک داشته و یکی از اعضای بنیانگذار کنفرانس زنان ایرانی-آمریکائی هستند و از سال 2014 نیز به ریاست فدراسیون یهودیان ایرانی-آمریکایی برگزیده شده اند. در این سمت، بانو عزیززاده، با مدیریت خود موضوع هائی مانند عدالت اجتماعی و حقوق بشر در یک جامعه چند ملیتی با فرهنگهای متنوع را در مقیاسی جهانی پیش برده اند.
برنامه باشکوه انجمن یا بنیاد اپاکانب سخنرانان دیگری نیز داشت که جلب توجه میکرد؛ دو میهمان عالیقدر قانونگذار و از دولتمردان مورد احترام که از واشینگتن دی سی، در ضیافت شرکت کردند.
از جمله آقای امایکل مک کالب نماینده کنگره امریکا و از اعضای برجسته حزب جمهوریخواه ایالات متحده و ریاست کمیته امنیت داخلی مجلس نمایندگان بود که بعد از قدردانی از دکتر امیرحمیدی و بانوگلنار جهانبانی با اشاره به خدمات ارزنده سه دهه دکتر امیرحمیدی در وزارت دادگستری ایالات متحده امریکا، با پشتیبانی از هدفهای ارزشمند (بنیاد پاکان) و تمامی دست اندرکاران و پشتیبانان این حرکت انسان دوستانه، برای آنان آرزوی موفقیت کرد.
شخصیت ممتاز دیگر آن شب آقای اران ایستب نماینده دیگر کنگره ایالات متحده امریکا بود که ایشان هم با تبریکی ویژه به سرکار بانو گلنار جهانبانی بخاطر درایت و تلاش برای مقابله با چالش های ناشی از بیماری ااوتیسمب و سپاس از آقای دکتر امیر حمیدی برای خدمات فراموش ناشدنی و ارزنده ایشان و همچنین پشتیبانی از بنیاد پاکان، اقدامات این سازمان را مورد تمجید و تحسین قرار داد.
در ادامه سخنرانیها، بیانات دکتر ناتاشا فیلیپس، دختر شایسته بانو گلنار جهانبانی بسیار تفکر برانگیز بود. او گفت: هنگامیکه ااوتیسمب تشخیص داده می‌شود، این یک تشخیص برای کل خانواده و واقعاً آزمونی برای اعضای خانواده است.
دکتر فیلیپس افزود که هر کودک یا بزرگسال مبتلا به ااوتیسمب دارای نقاط قوت و چالش های منحصر به فردی است، بنابراین هیچ رویکرد یکسانی برای درمان و مداوای ااوتیسمب وجود ندارد. او خواستار توجه بیشتر و عمیقتر افراد جامعه به اینگونه فرزندان شد.
سخنران دیگر بانو پریسا خسروی بود، یکی از روزنامه نگاران شهیر ایرانی-آمریکائی، مجری با سابقه تلویزیونی و برنده جوایز متعدد در عرصه ژورنالیستی و رادیو تلویزیونی.
پریسا خسروی با بیش از سه دهه تجربه در صحنه جهانی و همچنین چگونگی برخورد با رهبران و شخصیت ها و مقامات عالیرتبه کشورهای گوناگون، برای گشودن درهای بسته به روی عرصه های دشوار و خطرناک جهان مانند آزادی بیان شناخته می شود که هنوز هیچ راه تضمین شده ای برای آن یافت نشده ات. پریسا خسروی در زندگی خود شعاری متفاوت دارد (تا زمانی که به کسی فرصت ندهید، نمیدانید در درون او چه میگذرد). بانو خسروی مدافع افراد مبتلا به اوتیسم است و تلاش هایش کمک به قهرمانان خاموشی مانند پسرش متمرکز شده است.
او نیز مانند گلنار جهانبانی با همه همدلی و صداقت و شجاعتی کم نظیر وظیفه رساندن صدای این قهرمانان خاموش را برعهده دارد و براستی لقب مادر کوشا که برایش به ارمغان آورده، برازنده این مادر و انسان بزرگوار است.
به هیچ روی گزافه گوئی نخواهد بود که ادعا کنیم که از زیباترین و جذاب ترین بخش های این ضیافت پربار را بخش پایانی آن تشکیل می داد که بانو زهره میزراحی آن را بانجام رساند. او یکی از بنیانگذاران اپاکانب، از حقوقدانان برجسته جامعه ایرانی-آمریکائی ساکن لس آنجلس، یک وکیل مبّرز امور مهاجرتی و از مدافعان شناخته شده حقوق مهاجران در ایالات متحده آمریکا می باشد.
سخنان بانو زهره میزراحی ویژه گی خاص خود را داشت و آنجا که از تجربیات شخصی و مشاهدات عینی خود در رابطه با این مهم یعنی ااوتیسمب سخن میگفت برای مدعوین بسیار تکان دهنده و تحسین برانگیز بود. سخنان او بی هیچ نوشته از پیش پرداخته شده ای از دل برمیآمد و بر دل می نشست.
دکتر میزراحی این مدرس و مفسر رسانه ای قانون مهاجرت اگرچه طبق برنامه اعلام شده آخرین سخنران نخستین گردهمآئی سالانه اپاکانب بودند ولی پس از او، در میان شگفتی حاضران یک شخصیت دیگر در برابر پودویم و میکروفون قرار گرفت! او کسی جز دکتر منیر کزمیر نماینده شورای مشورتی ریاست جمهوری آمریکا نبود که سخنان خود را با تبریک و تمجید بنیاد پاکان آغاز کرد.
حضور این شخصیت عالیمقام بویژه در این ضیافت ویژه، ازجمله برای قدردانی از دکتر امیر حمیدی این عضو برجسته ایرانی-آمریکایی وزارت دادگستری ایالات متحده بود.
دکتر کزمیر در سخنان خود با تاکید براینکه این شخصیت ارزنده ایرانی تبار هرگز از کمک های انسانی و بشردوستانه کوتاهی نکرده، اظهار داشت که اینهمه علیرغم مسئولیتهای سنگین دکتر حمیدی در وزارت دادگستری بوده است.
او از جانب آقای جک روزن پرزیدنت کنگره یهودیان آمریکا الوح تقدیر در بزرگداشت فعالیت های بشردوستانهب کنگره را تقدیم دکتر امیر حمیدی نمود و همچنین تقدیرنامه ای هم به پاس کوشش های ارزنده بانو گلنار جهانبانی در حمایت از مبتلایان به ااوتیسمب به ایشان اعطا کرد.
نخستین ضیافت سالانه ابنیاد پاکانب با پذیرائی شام و با پیام ا شب عشق و ایثار و شب پیوند دلهاب پایان گرفت.