فیلم های اکشن اینروزها برای رقابت با هم استانداردهای معمول را شکسته اند و ازجمله فیلم SKYSCRAPER از همان لحظه اول تماشاگر را در هیجان و التهاب فرو می برد و در نهایت همه امتیازات فیلم به سوی بازیگر اول فیلم سرازیر میشود، که این بازیگر دوان جانسون است که بدون تکیه به هنر، با تکیه به اندام ورزیده و غول پیکر خود، بقولی نشریات امریکایی پول پارو می کند و سالیانه بالای 120 تا 150 میلیون دلار درآمد دارد.
اگر خوب بخاطر بیاورید، چنین فیلم هایی را 30 سال پیش بروس ویلیز در Die Hard بازی میکرد و از او قهرمان اکشن سینما ساخته بود، ولی حداقل در پشت صحنه های پرتحرک و خونین فیلم، بازی نرم و یکدست بروس هم وجود داشت.
در اینجا «جانسون» در نقش ویل با یک نگاهی به گذشته، یک قهرمان جنگ است یک پایش را از دست داده و با پای مصنوعی حرکت می کند که بعدا بعنوان یک مامور طراز اول اف بی آی در می آید که این بار مامور امنیت و حفاظت بلندترین ساختمان جهان در هنگ کنگ میشود، البته این بار ویل با همسر و دو فرزند خود حوادث را آغاز می کند، همسرش نیو کمپبل یک دکتر و قهرمان جنگ افغانستان است که حالا یک مادر مهربان شده است. فیلم یک ویدیو گیم کامل است، یک اثر کامپیوتری صد درصد است.
هر نوع اقدام ویل (جانسون) در فیلم درست در جهت مخالف تکنولوژی و ساختار این ساختمان است، چون او برای نجات خانواده خود از شیوه های سنتی، نردبان و جرثقیل بهره می گیرد، انگار سیستم های پلیسی، آتش نشانی، امداد، هلیکوپتر و نیروی پرقدرت پلیس هیچ کاره است.
هرچقدر نیو کمپبل بچه هایش در فیلم یکدست پیش میروند، جانسون بازی ضعیفی دارد و به شوخی گرفتن پای مصنوعی هم یکی از نکات منفی فیلم است، فیلم در نهایت به سیستم پر قدرت پلیس چین و هنگ کنگ و مردم مهربان و پر احساس خیابانی که قهرمان فیلم را تشویق می کنند، کلی امتیاز می بخشد.
فیلم از جهت اکشن، فیلمی در حد خوب و قابل قبول است ولی فیلم قابل بحث و بررسی از جهات هنری نیست. آدم کشی در فیلم، چون برگریزان پائیزی است که گروههای جنایتکار و تروریستی فیلم، گاه بی هدف پیش میروند و تا لحظاتی بسیاری از فیلم، هنوز تماشاگر نمی داند، هدف تروریست ها چیست و چرا پلیس فقط در پائین ساختمان به تماشا ایستاده است؟ چرا هیچ اقدام جدی صورت نمی گیرد و بعد چگونه ساختمان پر از آتش و دود، با سیستم خاموش کننده، آنچنان سریع خاموش و مهار میشود؟ چرا از همان لحظات اول قدمی برداشته نمی شود؟ قهرمانان فیلم، گاه مثبت و گاه منفی می شوند، همین تماشاگر را در انتخاب قهرمانان دلخواه خود بلاتکلیف می سازد و خودبخود فیلم یکدستی خود را از دست می دهد.
