این فیلم دومین از سری فیلم های Equalizer است که آخر هفته گذشته فیلم Mama Mia با سیل سوپراستارها، را با فروش بیشتر پشت سر گذاشت و بنظر می آید در سراسرجهان نیز از فیلم های رکوردشکن در چارچوب خود باشد. شاید خیلی ها ندانند که این فیلم برداشتی از یک سریال تلویزیونی با همین نام در سالهای 1980 است، که البته آنتوان فوکوا، با خلاقیت های ویژه خود، آنرا کاملا متفاوت و برابر با سلیقه روز سینماروها ساخته است.
دنزل واشنگتن در نقش رابرت مک کال، ظاهرا راننده لیفت است که در بوستن بکار مشغول است و بقولی خدا نکند کسی پا روی دم اش بگذارد! البته تماشاگر با توجه به فیلم نخستین می داند که دنزل یک مامور بازنشسته سازمان اطلاعاتی است که قلع و قمع کردن جنایتکاران را روی ثانیه های ساعت مچی خود تنظیم می کند او در فیلم اول در «هوم دیپو» مشغول بود ولی در این فیلم بعنوان راننده لیفت به جنایتکاران بیشتری دسترسی دارد.
بازی در این فیلم برای دنزل بدلیل سابقه همکاری با کارگردان فیلم در Training Day آسان تر است چون زبان او را خوب می فهمد در اصل در ارائه نقش کاملا آزاد است، ضمن اینکه «مک کال» دراین فیلم سریع تر و چابک تر است. مک کال در اصل به دنبال نجات درمانده هاست، نمونه اش در آغاز فیلم، درگیری او با گروهی احتمالا روس که در کار خرید و فروش بچه ها هستند ویک کودک امریکایی را از مادرش در ترکیه دزدیده اند و مک کال اولین ماموریت خود را با مهارت انجام میدهد و بدون اینکه خود را معرفی کند کودک را تحویل مادرش میدهد درواقع مک کال منتی برسر کسی ندارد..
قصه فیلم در عین حال روی جنبه های انسانی هم تکیه دارد مک کال برای یک همسایه خود، نوجوان سیاهپوستی که به مرور به چنگ گنگ ها افتاده، تکیه و توجه می کند، «اشتون سندرز» یک هنرجوی نقاشی است که مک کال مسیر زندگی او را بکلی عوض می کند.
همزمان برای دوست و همکار قدیمی مک کال، که سخت مورد توجه اوست سوزان پلامر(ملیسا لیو) حادثه غم انگیزی پیش آید.
با ملیسا لیو چند سال پیش در مراسم اسکار یک مصاحبه اختصاصی داشتیم که فروتنی و مهربانی او همه را تحت تاثیر قرار داد و اینک دیدن او در فیلم پرحادثه ای چون Equalizer، آنهم در نقشی کوچک ابتدا تعجب انگیز است ولی با روند فیلم می بینیم که ملیسا در هر نقشی هرچند کوچک می درخشد، حتی دیگران را تحت تاثیر قرار میدهد و تماشاگر تا آخر چهره مهربان و معصوم او را در ذهن دارد.
در این فیلم بیل پالمن بازیگر قدیمی را هم می بینیم، که در نقشی ساده و بقولی گذرا ظاهر میشود، او بازیگر خوبی است که هالیوود متاسفانه کمتر بکارش می گیرد،چون او از نسل پاچینو و دنیروست که به حق اش نرسیده است.
در ضمن در فیلم با بازیگر جوان بسیار مستعدی روبرو میشویم، پدرو پاسکال در نقش همکار مک کال که از همان آغاز مرموز و دوگانه بودن خود رانشان میدهد، ولی در برابر دنزل با همه وجود تلاش می کند و تا حدی پا به پای او پیش میرود، او می تواند در آینده جای بازیگرانی چون لیام نیسان را در فیلم هایی چون Taken بگیرد.
فیلم دوم Equalizer-2 دیدنی است، چهره خونسرد و در نهایت قدرت «دنزل» می تواند فیلم را در لیست بهترین اکشن ها جای دهد.