ماجرای فیلم از همان آغاز اشتیاق دیدار تماشاگر را کم می کند، هرچه جلوتر میرود، تماشاگر از خود می پرسد در این فیلم چه می گذرد؟ چراهمه چیز در هم ریخته، ناهماهنگ و خسته کننده است؟ چرا پای پاپت ها، به جنایت و مواد مخدر کشیده شده است؟
برایان هنسن کارگردان و تهیه کننده و بازیگر فیلم، انگار زمانه را گم کرده است، چون فیلمنامه تادبرگر شاید به درد سالهای 90 البته بدون جنایت و مواد مخدر بخورد، آن سالها که اوج پاپت های محبوب کودکان و نوجوانان بود. نه این زمانه که فیلم های انیمیشن و عروسکهای پنبه ای بقولی پاپت را به صورت زنده و طبیعی در می آورند و تماشاگر اصلا فرقی بین آنها و بازیگران زنده و اصلی فیلم نمی بیند نکته جالب اینکه این فیلم نه تنها صدای اعتراض تماشاگران را نیز در می آورد، چرا که معمولا این گونه فیلم ها برای کودکان و نوجوانان ساخته می شد ولی حالا با یک مهر Rated R بکلی فیلم به مسیر دیگری میرود، بلکه مسئولان کمپانی تهیه سریال و فیلم سسامی استریت Sesami Street کمپانی تهیه کننده این فیلم را سو کرده اند. آنها در ادعانامه خود نوشته اند که بیش از 50 سال خاطره عروسک های پاپت و سریال مزبور را این فیلم بر باد میدهد چون وقتی کودکان نتوانند به دیدن فیلم نیایند، فیلم از آغاز با جنایت و مواد و سکس همراه باشد، دیگر اثری از آن خاطره ها نمی ماند.
اینک پای صدها میلیون دلار سو در میان است، خصوصا اینکه جیم هنسن پدر برایان هنسن سازنده این فیلم، از پایه های اصلی و روسای سسامی استریت بود که در سال 90 فوت کرد.
در این فیلم ملیسا مک کارتی در نقش یک کارآگاه پلیس با همکار خود که یک پاپت است بدنبال کشف جنایتی میروند.
همه درحیرت هستند که چرا مک کارتی در چنین فیلم آشفته و در عین حال دور از استانداردهای کمدی بخصوص دور از چارچوب بچه ها ظاهر شده است و این فیلم با فروش پائین و شکست مالی، صدمه زیادی هم بخود ملیسا میزند و کمتر کسی تحمل فیلم را تا آخر می کند.
فیلم قصه گم شدن دختری 16 ساله ای است که پدرش دیوید کیم (جان چو) از یک کارآگاه کمک می گیرد ولی بعد از 37 ساعت، جستجو بدون نتیجه پایان می گیرد و از آن لحظه ببعد دیوید می کوشد به سراغ محله ای برود که تا آن لحظه نگاهی به آنجا نیانداخته است.
فیلم از همان لحظه نخست تکیه به روی تکنولوژی جدید دارد و بجای سخن گفتن، ایمیل ها و تکست ها سخن می گویند و بهمین جهت دنیای سکوت حاکم بر جامعه امروز به پرده سینما هم کشیده میشود و فیلم بدون صدا و حرکت خاص با ایمیل ها پیش میرود، و در آن لحظات حتی بازیگران هم در صحنه دیده نمی شوند.
ساختار چنین فیلمی شاید برای یک فیلم کوتاه و یا سریال تلویزیونی دیدنی و هیجان انگیز باشد، ولی برای یک فیلم 101 دقیقه ای تا حدودی سکوت وکسالت ببار می آورد، گرچه فیلم از تکنیک تازه ای برخوردار است و کارگردان فیلم می کوشد تا دیوارهای معمولی فیلم های دراماتیک را بشکند ولی هنوز آن آمادگی کامل برای تماشاگر جهت پذیرش چنین فیلمی وجود ندارد.
فیلم در طی 3 هفته موفقیت گیشه ای هم نداشت ولی برای جان چو ودبرا مسینگ درهای تازه ای را گشود چون حضور در این فیلم با چارچوب محدود چهره کردن آسان نیست.
