نقد فیلم – فرح شکوهی

ماجراهای علاءالدین، ماجرای ناآشنایی نیست، هر نسلی درباره آن کتاب ها و سریال ها، انیمیشن ها و فیلم ها دیده است، ولی هرچه تکنولوژی پیش رفته، ساختار فیلم و انیمیشن ها بهتر وکامل تر شده است. خیلی ها انیمیشن علاءالدین را از سال 1992 بخاطر دارند که بسیار به دلها نشست و بخصوص کودکان و نوجوانان را شگفت زده و خوشحال کرد.
این بار «گای ریچی» کارگردان انگلیسی تبار و شوهر سابق مدانا، این فیلم را تا حدی دوباره نویسی کرده و کارگردانی نموده است.
گای ریچی را با فیلم های پرفروشی چون : شرلوک هلمز/ The Man From U.N.C.L.E/Game Of Shadow و بسیاری فیلم های دیگر می شناسیم و الحق در ساخت این فیلم هم از همه تجربه و هنر خود مایه گذاشته است.
قصه فیلم همانطور که آشنا هستید، قصه علاءالدین یک جوان فقیر ودوره گرد است، که در سرقت و جیب بری مهارت دارد و یک میمون بامزه هم او را همراهی می کند، این نقش را این بار یک بازیگر جوان مصری الاصل بنام منا مسعود بازی میکند که اگر بتواند از این شانس بزرگی که برایش پیش آمده و تقریبا نقش اول فیلم را دارد بهره بگیرد، راهش را در هالیوود هموار کرده است، وگرنه این طلوع موقت و گذرا خواهد بود.
علاءالدین این بار در میان مردم کوچه و بازار با شاهزاده جسمین (نائومی اسکات) بعنوان یک دختر عادی برخورد می کند و دستبند او را بطوری می دزدد و یا به گردن می گیرد تا بعنوان دختری از جمع ندیمه های قصر به سراغش برود.
نوید نگهبان بازیگر توانای ایرانی در فیلم نقش سلطان را بعهده دارد و این نقش برخلاف فیلم های دیگر در یک نقش مثبت ظاهر شده و بخوبی از عهده آن برآمده و تا پایان فیلم شانه به شانه دیگر بازیگران پیش میرود. دومین بازیگر ایرانی فیلم نسیم پدراد از پدر و مادر ایرانی زاده ایران است که قبلا در شوهای نیمه شبSNL او را دیده ایم ولی این بار در یک نقش کلیدی ظاهر میشود و بعنوان ندیمه شاهزاده جسمین، پیچ وخم های بازی خود را دارد.
بعد از معرفی شخصیت ها، ناگهان سرو کله جینی با هنرمندی ویل اسمیت ظاهر میشود، که شخصیت منفی فیلم جعفر (مروان کنزاری) با کلنجار رفتن با علاءالدین او را به دره ای سقوط میدهد که چراغ جادو در آنجاست و با مالش آن جینی غول قصه سر بر می آورد و سرنوشت علاءالدین را بکلی عوض میکند.
فیلم با بهره از موزیک خوب، اسپشیال افکت های خوب، طراحی های لباس درخشان، فیلمی دیدنی است، گرچه تا حدی طولانی است ولی با صحنه های موزیکال و رقص، زیاد به چشم نمی آید و کسل آور نیست.
آهنگهای فیلم همان آهنگهای انیمیشن سال 1992 است و بهمین جهت به گوش خیلی ها آشنا و دلپذیر است. فیلم گرم و پرشور پیش میرود، فیلمبرداری خوب، رنگ آمیزی صحنه ها با بهره از لباس ها و رنگهای حاشیه، به تماشاگر آرامش می بخشد.
بازی ویل اسمیت بی نقص است. او چون همیشه در نقش خود جا افتاده است و شاید بهتر از او نمی توان برگزید.
رخ کردن نوید نگهبان و نسیم پدراد در فیلم، با توجه به بازیگرانی که بیشتر صحنه ها را با موزیک و رقص بهم آمیخته اند، آسان نیست، ولی خوشبختانه هر دو در تلاش خود موفق بوده اند و مسلما نوید مسیر تازه ای را برای شخصیت سینمایی خود گشوده است.
«منا مسعود» بازیگر جوان، بهترین فرصت را برای آینده سازی پیدا کرده و باید درانتظار نقش های بعدی او بود، گرچه جای یک عمرشریف جوان در سینما خالی است.