دیدن نام معتبری چون مایکل بی بعنوان کارگردان فیلم، خیلی ها را بدرون سینماها می کشاند، چون این کارگردان در ساختن فیلم های اکشن، به سبک کلاسیک و مدرن، توانایی خاصی دارد. اما این فیلم، تفاوت هایی با دیگر آثار او دارد. چون یک کمدی اکشن است و در ضمن برداشتی از یک قصه واقعی.
قهرمانان فیلم، سه جوان قهرمان پرورش اندام و مربی ورزش در یک باشگاه بزرگ هستند،که ماجرایشان در سال های 90 در میامی می گذرد. دنیل لوگو(والبرگ) کریستین پال (جانسون) آدرین(مک کی) هستند، مغز متفکرشان دنیل است که یک شخصیت بیقرار و نا آرام دارد، او خشم خود را،اندوه خود را با ورزش تسکین میدهد.
این سه تن مبدل میشوند به سه رباینده آدم های پولدار که در صدر لیست آنها ویکتور(شال هوب) قرار دارد وویکتور آمده تا به ورزش بپردازد و اندام مناسبی پیدا کند، که دنیل به فکر ربودن او و بدست آوردن ثروت کلان اش می افتد.
فیلم با رویدادهای کمدی آغاز میشود، ولی بمرور صحنه های فیلم با خون می آمیزد، درحالیکه عاملین آن خونسردتر از آن هستند که فکر می کنیم، شخصیت ها کاملا متفاوت و غیر عادی هستند، در حالیکه دنیل معتاد به ورزش و در اندیشه میلیونر شدن است. کریستین با عقاید مذهبی خاص خود زمان جنایت هم دست از نیایش نمی کشد، در مقابل آدرین در پی یک زندگی آرام خانوادگی است ولی بهرحال وسوسه پول او را هم رها نمی کند. شخصیت ویکتور(شال هوب) یک شخصیت کاملا متفاوت است،وجودی که صد جان دارد، هر بار از مرگ رهایی می یابد ولی هیچکس دلش بحال او نمی سوزد حتی پلیس هم دلسوزی نشان نمیدهد.
مایکل بی در تجربه جدید خود، یعنی پرداختن به یک فیلم کمدی،آنچنان موفق نیست، شاید فیلم در هفته های اول پرفروش بماند، ولی امتیاز هنری خاص برای مایکل بی ببار نمیآورد.
در این فیلم، شخصیت زن ها، مورد توهین قرار می گیرد، چون از آغاز، تا پایان حتی یک زن با شخصیت و یا نجیب دیده نمی شود. گاه هالیوود بیرحمانه عمل می کند، ضمن قهرمان سازی مردان، زنها را چون عروسکی در دست آنها، بکار می گیرد، این فیلم هم گویا مورد اعتراض چند سازمان معتبر زنان قرار گرفته، شخصیت زن را تا پائین ترین درجه سقوط داده است، گرچه مایکل بی اصولا در فیلم هایش مرد سالاری موج میزند،ولی از او انتظار نمی رفت که حتی بر مبنای یک قصه واقعی، تا این درجه زنها را به پائین بکشد.
برای آنها که دوستدار فیلم های اکشن و چاشنی کمدی هستند، آنها که دوست دارند حوادث فیلم خونین و شرربار پیش برود، این فیلم دیدنی است ضمن اینکه یادتان باشد شخصیت های فیلم، هیچکدام چفت و بست محکمی ندارند.
بسیاری بدیدن این فیلم میروند، تا در اصل به تماشای بازی های درخشان هنرمندان برجسته بنشینند. خیلی ها بدیدن این فیلم میروند، تا بقول خودشان از ته دل بخندند چون همه عوامل خنده در آن وجود دارد.
فیلم به قصه یک عروسی بزرگ فامیلی می پردازد، که عروس خانم اماندا سیفراید و داماد بازیگرجوان انگلیسی تبار بن بارنز است خود بخود تضادها خود را نشان میدهد، شاید آن تب و تاب سنتی و فرهنگی فیلم Greek Big Fatرا نداشته باشد، ولی بهرحال سوژه فیلم جذاب است.
دسته اول که بدیدن بازیهای خوب آمده اند، نا امید نمیشوند چون بقول یکی از منتقدین، اینگونه فیلم ها برای دانشجویان رشته بازیگری هم یک کلاس درس است چرا که بازی های خوب و بجرات درخشان رابرت دنیرو، دایان کیتون- سوزان سراندان و رابین ویلیامز، چشمگیر است، آنها با هم در فیلم زندگی میکنند و در عین حال رقابت های هنری خود را هم دارند، در مقابل آنها چند چهره جوان چون کاترین هیگل، اماندا سیفراید و بن بارتر، هم کم و کسری نمی آورند. مسلما تماشاگر از مقابله هنری دو نسل لذت می برد، ولی انتظار دسته دوم برآورده نمیشود، چون فیلم تماشاگر را آنچنان نمی خنداند، البته صدای خنده در سالن شنیده میشود، ولی از قهقهه فیلم های کمدی خبری نیست، یادتان باشد که قصه فیلم از طنز خاصی برخوردار است و دیالوگ ها هم همین امتیاز را دارند و لبخند بروی لب ها می آورند، ولی از روده بر کردن فیلم هایی چون خانواده فاکرها و یا «آنالایز این و آن» هم خبری نیست.
رابرت دنیرو در نقش یک پدر الکلی، خوب پیش میرود ولی ناگهان ترک سریع مشروب، بنظر طبیعی نمی آید، یا نقش نه چندان چشمگیر رابین ویلیامز با وجود تلاش همیشگی اش، برازنده شخصیت هنری او نیست.
در مجموع فیلم دیدنی است، بازیها خوب است، طنزدر سراسر فیلم لمس میشود، ولی انتظار قهقهه نباید داشت چون کارگردان فیلم نیز در چنین مسیری حرکت نکرده است.
