شانس سازندگان فیلم های انیمیشن و فضایی، خاص نوجوانان و حتی کودکان، دراین است که آنها پدر و مادرها را هم بدرون سینماها می کشند و خودبخود به فروش گیشه و خرید مواد غذایی ونوشیدنی کمک می کنند.
هنوز بعد از دو هفته در خیلی از سالن هایی که فیلم NINJA TURTLES را نمایش می دهند، با صف های طولانی بچه ها روبروست و فروش فیلم هم به هر طریقی شده، خود را در لیست فیلم های هفته نگهداشته است.
درشهری که انسانها قدرت مقابله با تبهکاران را ندارند، شهر در وحشت و ترس فرو رفته، ناگهان از زیرزمین لاک پشت های نینجا وارد میدان می شوند.
فیلم براساس قصه یک کامیک بوک در سال 1984، که در سال 1990 هم به فیلم درآمده، ساخته شده، سه فیلمنامه نویس معروف، جاش ایل بام، اندره نمک و ایوان داگرتی و یک تهیه کننده بسیار نامدار «مایکل بی» در این میان نقش دارند، معمولا مایکل بی، که خود کارگردان توانایی است و فیلم آخرش ترانسفورمرز از مرز یک میلیارد گذشته، خوب سلیقه ها را می شناسد. قصه فیلم با مگان فاکس گزارشگر تلویزیونی در نیویورک که می کوشد در رو کردن دست جنایتکاران نقش داشته باشد آغاز می شود، مگان فاکس بعد از چند سال دوری از صحنه فیلم های بزرگ، دوباره آفتابی شده است. در این میان قهرمانان فیلم یا «نینجا»ها به یاری می آیند و این همان خواسته کودکان و نوجوانان است که با حرکات سریع وپرنده وار، به فیلم هیجان می بخشد، اصولا گل کردن فیلم های انیمیشن درسالهای اخیر، یک جابجایی در شخصیت قهرمانان بوجود آورده و نسل نوجوان، این قهرمانان را یا در بتمن، سوپرمن، اسپایدرمن می بینید، یا در شخصیت های بقولی کارتونی،که همه شان ضد ضربه و آسیب ناپذیر هستند.
فیلم صحنه های کمدی هم دارد، ابی التیو و تاوان گیلام دوکمدین جوان، گرچه سریع و گذر می آیند ولی بهرحال از تماشاگر خنده می گیرند.
از این فیلم انتظار مفهوم خاص، احساسات ویژه، پیامهای تکان دهنده نداشته باشید، ولی هرچه هست باب یک سری فیلم های تازه را گشوده و یک خوش آمدی هم به مگان فاکس گفته است.
معمولا از چنین آثاری انتظار بازیگر سرشناس نمیرود، چون در حقیقت کاراکتر اصلی فیلم، همان گردبادهای هولناک هستند، که توجه تماشاگر را بخود جلب می کند و مسلما در میان آن هیاهو، فرصتی برای یک بازیگر نمی ماند، که بخواهد توانایی هنری نشان بدهد.
آنها که قبلا فیلم Twister را در سال 1996 دیده اند بخاطر دارند، که سوژه محکم فیلم، بازیگران محبوب و توانایی چون هلن هانت و بیل پکستون و کارگردان صاحب ذوقی چون جان دی بانت، یک اثر ماندنی و بقولی مارکدار در این زمینه فیلم ها برجای نهاد.
حالا بعد از چنین فیلمی، انتظار تماشاگر بالاتر رفته، حالا با خود می گوید بعد از حدود 18سال و تکنولوژی های جدید، باید شاهد فیلمی نفس گیر باشد ولی خیلی زود نا امید میشود، چون فیلم در آغاز بسیارکند و بقولی توضیحی پیش میرود. قهرمانان فیلم، گروهی تعقیب کننده گردباد هستند، که ظاهرا با وسایل مجهز و افراد شجاع و با تجربه به میدان آمده اند که بعد از ساعتی مشخص میشود، که شخصیت ها پایدار نیستند، گری (ریچارد آرمی تیج) پدری که به اتفاق پسر نوجوان وحادثه جوی خود بدنبال پسر دیگرش آمده و نگران سرنوشت اوست، سارا واین کالیز یک مادر مجرد است که نگران دختر کم سن و سال خود است، پیت (مت والش) سرگروه این تیم است که به هیچ چیز جز شکار صحنه ها و تعقیب گردباد نمی اندیشد، او حتی زمانی که یک عضو شجاع خود را از دست میدهد، چندان عکس العملی ندارد، انگار یک دوربین شکسته است! وقتی بازیها را با فیلم Twister و توانائی های هلن هانت و فیلیپ سیمورهافمن و بیل پاکستون مقایسه می کنیم، این احساس دست میدهد که با گروهی آماتور روبرو هستیم، که در پی تهیه یک فیلم مستند هستند.
تماشاگر این فیلم، نباید برای تماشای یک اثر میخکوب کننده و بازیهای نرم وطبیعی برود، بلکه باید صرفاً خود را برای تماشای گردباد های هولناک آماده کند، که گروه اسپشیال افکت و فیلمبردار تقریبا با ذوق و فیلم برایان پیرس این خواسته را برآورده می کنند.
بجز صحنه به تله افتادن دختر و پسر جوان (کیتلین و دانی) در زیر یک ساختمان ویران شده ودرحال غرق شدن، صحنه های دیگر فیلم با هیچ احساسی همراه نیست، تماشاگر را تکان نمی دهند، چون قبلا در فیلم هایی چون توئیستر و The Day After Tomorrow بهترین اش را دیده اند.
