نقد فیلم – فرح شکوهی

اینروزها برای شناخت یک فیلم، ابتدا به کارگردان و نویسنده و سپس بازیگران فیلم توجه می شود، چون چه بخواهیم و چه نخواهیم، ساختار یک فیلم خوب، به سوژه و قصه و سازنده آن بستگی دارد.
نگاهی به فیلم THE JUDGE ، این امید را بر می آورد، که مسلما بازی دوبازیگر توانا چون «رابرت دانی جونیور» و «رابرت دوال» درکنار هم در ساختار فیلم مهم است.
فیلم در آغاز در سبک وسیاق فیلم های کلاسیک بنظر می آید، ولی شیوه کار در دادگاه و درخانواده، خبر میدهد که فیلم برای تماشاگر روز ساخته شده، گرچه سینماها را بیشتر میانسالان و بزرگسالان پر کرده اند، ولی در میان آنها جوانتر را هم می بینیم، همان ها که سالهاست به سالن سینماها هجوم می آورند تا «رابرت دنی جونیور» را در قالب (IRON MAN) ببینند و شاید خواسته آنها در این فیلم برآورده نمی شود ولی راضی از سینما بیرون می آیند.
فیلم بیشتر بروی دو شخصیت اصلی فیلم یعنی «هنک پالمر» (رابرت دانی جونیور) و جوزف پالمر (رابرت دوال) می گذرد، پدر و پسری که حدود 20 سال است دور از هم زندگی می کنند واینک بدنبال مرگ مادر خانواده، هنک که یک وکیل پرقدرت و معروف در شیکاگوست به زادگاه خود در شهری در ایندیانا بر می گردد، پدر و پسر سرد و تاحدی بی تفاوت با هم روبرو میشوند، پدری که قاضی دادگاه شهر است، از اعتبار زیادی برخوردار است و خودبخود نفرت خلافکاران و خانواده هایشان را هم یدک می کشد. در لحظاتی از فیلم، زمانی که پدر بدلیل بیماری سرطان، درحال افتادن است، هنک دلسوزانه و مهربانانه از پدر مراقبت می کند و او را که گاه شرمنده است به آغوش می گیرد.
در این خانواده دو برادر دیگر هم هستند «گلن» (وینست دی نافریو) که آرزو داشته قهرمان بیسبال بشود، ولی اینک یک مغازه کوچک دارد، گلن افسرده و سرگشته وگاه خشمگین بنظر می آید، او در برابر برادر کوچکتر خود «هنک» احساس حقارت می کند، ولی انتظار دارد او را تحویل بگیرد و یا در آغوش بکشد، که سرانجام در صحنه ای که دو برادر همدیگر را بغل می کنند و گلن آشکارا می گرید، و ما احساس را درک می کنیم.

برادر کوچک خانواده (دیل) «جرمی استرانگ» یک جوان عقب مانده، که هم زندگیش به نمایش فیلم های 8 میلی متری زندگی گذشته با مادرش خلاصه شده است و هربار هم جای خالی مادر را که تنها پناهش بوده احساس می کند و چشمانش از اشک برق میزند. با این پرداختن به شخصیت های اصلی فیلم، کار شما را در بررسی فیلم آسان کردیم، چون خیلی زود هم شاهد یک دوئل هنری میان پدر و پسر و یا دو بازیگر توانا (رابرت دانی جونیور) و (رابرت دوال) میشویم، همه صحنه هایی که ایندو حضور دارند، صحنه های دیدنی وتاثیرگذار فیلم است، از (رابرت دانی جونیور) که قالب (Iron Man) را شکسته چنین توانایی انتظار میرفت، ولی دیدن (رابرت دوال) 83 ساله با وجود اشکالات حافظه، تحسین برانگیز است.او هیچ صحنه ای را بدون بهره گیری کامل از هنر ذاتی اش از دست نمی دهد و بقولی هیچ لحظه ای را به رابرت دانی نمی بازد.
بجرات ضعف قصه واینکه براحتی می توان پایان آنرا پیش بینی کرد، با بازی ایندو جبران میشود، البته نباید از (بیلی باب تورنتون) در نقش یک مدافع آگاه و خونسرد و بقولی کلاسیک براحتی گذشت، او در همان لحظات  نه چندان زیاد خود را ثابت می کند و در برابر رابرت دانی کوتاه نمی آید.
در این میان (ورا فارمیگا) که نقش دوست دختر قدیمی (هنک) را بازی می کند، با همه تلاش اش، نمودی ندارد و گاه در رویدادهای فیلم گم میشود وحتی بسیاری او را بجا نمی آورند و چون با آرایش تازه تا حدی با آن چهره همیشگی تفاوت دارد (ورا) یک بازیگر خوش سابقه است، در سال 2004 برای فیلم  DOWN TO THE BONEجایزه اول سندنس فستیوال را برده ودر فیلم هایی چون DEPARTED  و UP IN THE AIR با بازیگران برجسته همبازی شده است.
به کارگردان فیلم باید امتیاز داد، چون از فیلم هایی چون WEDDING CRASHERS و THE CHANGE UP پرش بلندی بسوی یک  فیلم درام چون قاضی THE JUDGE کار آسانی نیست.
فیلم در دو بخش می گذرد، یک درام خانوادگی با آنچه بر خانواده پالمر می گذرد و درام دادگاهی که تفاوت بسیاری در بازیها، شخصیت ها، حتی صحنه دادگاه، قهرمانان حوادث آن دیده میشود، تماشاگر شاهد محاکمه یک قاضی پرقدرت و با سابقه در زیر سقفی میشود که او صدها نفر را محکوم کرده واینک خود در برابرعدالت ایستاده است.