همانطور که انتظار میرفت فیلم جدید THE HUNGER GAMES با فروش بالای 120 میلیون در سه روز آخر هفته قبل روبرو شد، چون دیگر عمر Harry Potter و Twilight پایان یافته ونسل جوان سینمارو، در پی قهرمانان غیرعادی تازه ای می گردند که در وجود قهرمانان این فیلم جای دارد.
نویسنده این سری کتاب ها که به فیلم درآمده سوزان کالینز، تازه ترین کتاب خود را تنها در یک بخش نوشته، ولی سینماگران هالیوودی و پخش کنندگان که صاحبان گیشه بحساب می آیند، تصمیم گرفتند، که ماجرای Mockingjay را در دو قسمت تهیه کنند که اولین بخش آن با فروش بالای خود، مسلما دومین بخش را برای سال 2015 می طلبد.
فیلم جدید خیلی زود نشان میدهد، که هیجانات وابتکارات و ویژگی های فیلم قبلی Catching Fire را در سال 2013 ندارد، چون آن فیلم از همان آغاز با سورپرایزهایی همراه بود، شخصیت اصلی فیلم در Catching ، یعنی کانتین اوردین (جنیفرلارنس) قالب محکم تری داشت، هم صاحب تفکر بود و هم دردسر و جنجال آفرین. ولی در فیلم تازه گاه تا حدی وارفته و بلاتصمیم است، فیلم با صحنه های نجات کانتین و بازگشت به جمع یاغیان زیرزمینی و اقدام علیه پرزیدنت اسنو(دانالد ساترلند) ادامه می یابد، در نهایت فیلم بروی شخصیت کانتین تکیه دارد واینکه او را به یک جنبش بزرگ بکشاند، از سویی شخصیت های بظاهر مثبت فیلم پرزیدنت کوین (جولیان مور) و فلیپ سیمور هافمن، نقش های موثرتری را برعهده می گیرند.
فیلم با داشتن یک سری بازیگر معروف روز چون: وودی هارلسون، لیام همسورث، جاش هچرسن، استانلی توچی، الیزابت بنکز، جفری رایت در کنار بازیگران اصلی، مسلما به فیلم گرما می بخشد، البته فیلم از همان آغاز با رویدادهای پیاپی می کوشد تا هیچ وقفه ای در لحظات آن بوجود نیاید، ولی تماشاگر بمرور احساس می کند، خلایی در لحظات وجود دارد. یادمان باشد که فرانسیس لارنس کارگردان فیلم، با شناخت عمیق از قصه های سوزان کالینز، کمک به استحکام کارکترهای فیلم بخصوص جنیفرلارنس و تا حدی جاش هچرسن، که مسلما بزودی جای او را لیام همسورت خواهد گرفت، تماشاگر جوان و نوجوان را تا آخر فیلم راضی نگه میدارد ولی صاحبنظران و منتقدین این فیلم را نسبت به فیلم قبلی، ضعیف تر می بینند.
یکی از نکات مهم فیلم، تقدیم کردن فیلم به فلیپ سیمور هافمن بازیگر هنرمند و برجسته است، که درست بعد از پایان این فیلم، دست به خودکشی زد و بجرات یکی از زیباترین بازیهای خود را در این فیلم ارائه داده است.
ما در فیلم شاهد بازی های خوب وودی هارلسون، جفری رایت، استانلی توچی، دانالد ساترلند هستیم و البته انتظاری هم برای بازی درخشان جنیفرلارنس و هچرسن و غیره نداریم، چون جذابیت کارکتر آنها، حاکم بربازی آنهاست.
شاید فیلم Dumb تماشاگررا بخاطر حرفهای رکیک و حرکات و رویدادهای دور از انتظار و اخلاق بخنداند، ولی بقولی همه عوامل فیلم با همه وجود می کوشند تا خنده را از تماشاگر به هر قیمتی بگیرند.
حدود 20 سال پیش که اولین فیلم ساخته شد، جیم کری و جف دنیلز جوان تر بودند، انرژی بیشتری داشتند، خواست مردم و توقع شان چیز دیگری بود، آنروزها تا آنجا که بیاد داریم، صحنه های مستهجن توالت و صداهای بالا و پائین تازه به سینما آمده بود، بقولی هنوز ادی مورفی با فیلم های کمدی خود و ایفای 5نقش مختلف، مرز اخلاق خانواده را نشکسته بود، خود بخود مردم با هر حرکت هری و لوید(جف و جیم) می خندیدند، سینما پر از قهقهه بود و بخصوص نسل جوان از فیلم استقبال دور از انتظار کردند. اما دومین فیلم با وجود اینکه برای میانسالان، خاطره انگیز است، با اینکه با فروش خوبی هم روبرو شده، ولی نه تنها رکوردشکن نیست، بلکه شانس فیلم بعدی را هم ندارد.
«پیتروبابی فارلی» برادران کارگردان فیلم، که اولین فیلم را ساخته بودند، سناریوی فیلم دوم را از سالها پیش در دست داشتند، ولی هیچ کمپانی جرات تهیه آنرا نداشت تا سرانجام با پیگیری جیم کری، این امکان بوجود آمد، زمانی که همه چیز آماده بود، جف دنیلز با توجه به شخصیت تازه ای که در سینما و تلویزیون برای خود ساخته حاضر به بازی نمی شد، ولی بهرصورت عوامل بهم جفت شدند و فیلم ساخته شد. درحالیکه فیلم استخوان بندی درستی ندارد، با هدف اینکه دختر گمشده هری را پیدا کنند و یا برای پیوند کلیه اش تلاش نمایند، قصه ای نیست که در ذهن بماند، فیلم کاملا سطحی است.
ایندو همدیگر را بعد از 20 سال در همان محل پیدا می کنند، هر دو پا به سن گذاشته اند، ولی عاقل تر نشده اند، اطرافیان هری، فضای زندگیش همچنان پر از عجایب است، لوید همان دیوانه قدیمی است، که حتی در کوما رفتن اش نیز قلابی است.
بعضی حرکات جیم به جری لوئیز می ماند و حرکات جف به سه کله پوک! فیلم گاه به سوی کلاسیک میرود، گاه به سوی کمدی های غیراخلاقی 10 سال اخیر، هرچه هست، فیلم بدون مایه، بدون نیاز به بازی هنرمندانه، بدون پیام و نتیجه خاص، فقط تماشاگر را بدون هدف می خنداند.