نقد فیلم – فرح شکوهی

اولین فیلم از این سری با نام Olympus Has Fallen در سال 2013 بروی پرده آمد و با موفقیت خوبی هم روبرو شد، اینک این فیلم به کارگردانی یک هنرمند جوان ایرانی بابک نجفی ساخته وبروی اکران آمده و همچنان در لیست فیلم های پرفروش در سراسرجهان است.
فیلم ماجرای مراسم خاکسپاری نخست وزیر انگلستان است که به طرز مرموزی کشته شده و خود بخود پرقدرت ترین سران کشورها از جمله رئیس جمهور امریکا برای این مراسم به لندن آمده اند و مسلما بزرگترین مامورین امنیتی در حفاظت از آنها بکار گرفته شده اند.
البته بنجامین آشر رئیس جمهور امریکا v(ارون اکهارت) مامور ویژه خود مایک بنینگ را همراه ندارد، که در حادثه کاخ سفید جان او را نجات داد.
آن سوی ماجرا، یک قاچاقچی اسلحه و تروریست با سابقه که نقش اش را «امبربرکوا» بازی می کند نشسته که در یک حمله موشکی به مرکز و انبار مهمات اش دختر تازه عروس اش نیز جان می بازد، تصمیم به انتقام گرفته است.
فیلم از همان آغاز پر از حرکت و جنبش است، به روایتی یک فیلم اکشن تمام عیار، که تماشاگر حتی یک لحظه از پرده سینما چشم بر نمی دارد و مسلما این هنر کارگردان و فیلمبردار و ادیتور فیلم است، که چنین فیلم نفس گیری را ساخته اند، بازی ها از ارون اکهارت، تا جراردباتلر، تا مورگان فریمن و بقیه همه خوب و هنرمندانه است. درواقع حوادث فیلم، دنیای پر از خشونت و خونریزی و ستیز مذاهب و ایدئولوژی ها را به خوبی نشان میدهد.

«بابک نجفی» یک کارگردان 40 ساله ایرانی بزرگ شده در سوئد است، که سالها با فیلم های کوتاه و مستند خود در فستیوال ها درخشیده، برنده جوایزی شده و سرانجام در سال 2010 با فیلم Sebbe که بهترین فیلم جشنواره Guldbage شد وارد میدان فیلم های بزرگ سینمایی شد وبا فیلم هایEasy Money در سال 2012 و Hard To Kill توانایی خود را به اثبات رساند.
متاسفانه برخی از منقدین فیلم درامریکا، بدون توجه به توانایی وقدرت بابک نجفی و هشیاری و ظرافت های هنری او، بروی ایرانی بودن او تکیه کرده و نقدهای غیر منصفانه ای نوشته اند درحالیکه در اروپا، منقدین برخورد عادلانه تری داشتند، چون این فیلم نه تنها هیچ کم و کسری از فیلم اول ندارد، بلکه یک سر و گردن هم بالاتر است. ضمن اینکه فیلم علاوه بر اکشن بودن، با خود پیام های ویژه ضد جنگ و تروریسم دارد.

به دیدن فیلم Fat Greek که میروید، به یاد تضاد فرهنگی و فاصله دو نسل ایرانی در خارج می افتید که به جرات هنوز بسیاری از پدر ومادرها، سخت به سنت های خانوادگی و رفتار وکردار دور از جامعه جدیدی که در ان زندگی می کنند پایبند هستند البته فرق خانواده های یونانی در امریکا با بیشتر ایرانیان، در این است که آنها شدیدا هوای همدیگر را دارند و در هر حادثه ای از کوچک و بزرگ به فریاد هم میرسند.
این فیلم دنباله فیلم Fat Greek سال 2002 است، که آن سال نا امیدانه بروی پرده سینماهای کوچک رفت، ولی ناگهان با استقبال مردم نه تنها به پرده های بزرگ راه یافت، بلکه کاندیدای اسکار شد و معروف ترین فیلمسازان به یاری اش آمدند.
فیلم دوم خصوصیات ویژه ای دارد، اولا تام هنکس و همسر یونانی الاصل اش ریتا ویلسون بعنوان تهیه کننده وارد گود شدند و ریتا به اتفاق یک بازیگر یونانی الاصل دیگر جان استاماس در آن افتخاری بازی کردند.

فیلم برپایه همان خصوصیات ساخته شده، تضاد دو نسل، که این بار بیشترین تکیه روی پدر بزرگ و مادر گاس و ماریا (مایکل کنستانتین و لین کازان) و دختر تین ایجر خانواده پریس (الاکامیوریس) است.
پدر بزرگ و مادربزرگ بعد از 50 سال می فهمند که ازدواج شان سند رسمی ندارد و همین بحث های مختلف خانوادگی را بدنبال دارد که هر دو بازی خوبی دارند، ضمن اینکه فیلم اصولا از مسیر جوانگرایانه خود دور میشود، دو قهرمان اصلی فیلم اول، تولا( نیاواردالوس) ایان (جان کوریت) به دو شخصیت سرگردان و بلاتکلیف مبدل شده اند. تا نیمی از فیلم، تماشاگر نمی داند آیا ایندو هنوز زن و شوهر هستند یا نه؟ چرا هیچ رابطه و کششی به هم ندارند؟ ایندو که عشق شان مایه اصلی فیلم اول اینک حتی نگاهشان غریبه و رفتارشان سرد است وکارشان به قرار دیدارهای تازه و عشقبازی درون اتومبیل می کشد.
خوشبختانه حوادث زندگی بزرگترها و کوچکترها، تا حدی این نقیصه را می پوشاند، خصوصا واقعیت زندگی تین ایجر خانواده پریس (الا کامیوریس) که از وجود خانواده سنتی خود در برابر دوستانش احساس خجالت می کند، البته فیلم بوی و طعم خانواده گرم شرقی را همچنان میدهد، هنوز انتظار بزرگترها از کوچکترها و اطاعت محض بیشتر میانسالان از بزرگترها بر زندگی ها مسلط است.
فیلم در مجموع گرم است، شاید فروش فیلم اول را نداشته باشد، شاید جذابیت فیلم اول را نداشته باشد ولی در نهایت فیلم نسبتا موفقی است، که رضایت خانواده ها را در بر می گیرد.