نگاهی کلی به تاریخ و فلسفه هنرهای رزمی
در باره کاراته و انواع سبک های ان و تاریخ ابداع و روند تحول و سپس ترویج ان در ژاپن مطالبی پبیشتر در بخش های متفاوت نوشته ام، اما باید اشاره کنم که فردی که توانست (اوکیناواته) را تحول و تکامل بخشد وبه مرحله (کاراته) برساند فرزند (گیگن – فوناکوشی) می باشد که با رای موافق پدر این مهم را انجام داد، (یوشی تیکا) به پدرش طرحی را ارائه داد که طبق اصول مطرح شده ضربات دست و پا پس از برخورد و تماس مختصربرگشت داده می شد لذا میزان جراحات نسبتاً بسیار کمتر از روند و روش اوکیناته بود مگر در برخی از سبکهای نوین فول کونتاکت و ازاد که قوانین ان با سبک های مادر کاراته تفاوت بسیار دارد، در واقع (یوشی تیکا) توانست (دو) را به کاراته اضافه کند و بصورت کاراته دو
در اورد، کار مهم دیگری که (یوشی تیکا) انجام داد با بهره گیری از تحولی که در جودو رخ داده بود بسیاری از مشکلات را از پیش شناسایی کرد و توانست کاراته دو را به صورت یک (نظم) نوین هنر رزمی که سازه تن و روان است عرضه کند. با انکه تمرین هنرهای رزمی در ژاپن پس از جنگ دوم جهانی رسماً ممنوع بود اما برخی از اساتید کاراته ژاپن کاراته را بعنوان (ورزش ژیمناستیک چینی) تمرین می دادند، و با انکه نیروهای متفقین از این موضوع با خبر بودند اما بدلیل علاقه به فراآموزی کاراته به اصل قضیه توجه نمی کردند، (یوشی تیکا) و (ابه کنشیرو) دو نفری بودند که توانستند پس از جنگ دوم جهانی مقامات نظامی امریکا را قانع کنند که هنرهای رزمی، مفید تن و روان و نفس انسان است و بر خلاف انچه گفته می شود تمرین جنگی نمی باشد، در اروپا (هنری – پلی) فرانسوی کاراته را به فرانسه اورد در ان زمان (هنری – پلی) دان پنج بود، چندین نفر از انگلستان برای آموختن کاراته به فرانسه امدند از جمله (تومی موریس) که از اسکاتلند و شهرکارنوک می بود بعداً موریس سبک خود را بنام (کوبه اوزاکا) ابداع کرد، در ابتدا موریس شوکوکای را تدریس و ترویج می کرد، بعداً (استیو ارنل) کیو کوشین و شوتوکان را (کانازاوا) در انگلستان متداول کردند، در سالهای 1970 (دومنیک والرا) در فرانسه و (تیکی دوناوان) در انگلستان نامهای شناخته شده کاراته بودند، در ان دوران سازمان جهانی کاراته (ووکو) نام داشت و یکبار هم مسابقات اروپایی کاراته در تهران انجام شد،
و طبق شرایط پیش امده معاونت (ووکو) به دکتر وارسته ریئس وقت فدراسیون ایران رسید. سازمان (ووکو) تمایل داشت که کاراته ورزش المپیکی گردد.
(یوشین ریو)
مکتب جوجیتسو (یوشن ریو) یکی از کهن ترین مکاتب هنرهای رزمی ژاپن است که در سال 1732 میلادی بوسیله پزشکی بنام (شینو بو) ابداع شده، (شینوبو) برای چند سال در چین بود، برخی می گویند که رفته بود تا با هنر کمپو چینی اشنا شود و برخی هم می گویند تنها قصد طبابت در چین را داشته و بطور اتفاقی با هنر رزمی (کمپو) اشنا شده، بهر سان امتیاز و اعتبار معرفی و تدوین و ترویج هنری بنام (یوشین ریو) در ژاپن به (شینو بو) تعلق دارد جمعاً 300 حرکت است که ظاهراً همه انها فنون دفاعی هستند، اما اگر بطور جدی به این فنون بپردازیم خواهیم دید زیاد هم دفاعی نمی باشند بلکه شاید نیمی از فنون ان تهاجمی است، شاید بدلیل انکه دکتر جیگورو کانو بنیانگذاز جودو برخی از فنون جودو را از این سبک برداشته برخی می گویند سبک (یوشن ریو) یک سبک جوجیتسو دفاعی می باشد.
یک مکت دیگر که شاخه ای از بدنه (یوشن ریو ) می باشد که پس از متداول شدن (یوشن ریو) از ان مکت جدا شد (تن جین – شین یو ریو) است که بانی ان (ماتا- امون) نام داشت، این مکت در سال 1882 در توکیو (در ان زمان ادو) رسمیت یافت، می گویند تعدادشاگردان (ماتا – امون) چند هزار نفر بوده اند، با انکه این احتمال وجود دارد اما با در نظر داشتن شرایط 200 و اندی سال پیش امکانش کم می باشد.
ظاهراً بانی سبک (یوشن ریو) روزی می بیند که باد سهمگینی درخت بیدی را خم کرده و درخت هم انعطاف کافی دارد و با هر بادی بسوی می چرخد اما نمی شکنند، هم زمان ساختمانهای محکم که در برابر طوفان قرار گرفته بودند مقاومت نیاورده و خراب شدند، تا چه حد این داستان درست باشد معلوم نیست اما داستانی است که بمرور مورد قبول واقع شده.
(ذا- ذن)
ذاذن – به معنی روند و روش نشستن بر روی تاتامی بشکل (سی ذا) می باشد، طریقه کلی نشستن در نظر گرفته می شود که پشت خمیده نباشد و گردن هم افتاده نباشد، وضیعت پاها با انکه باید همیشه جمع باشد اما می تواند چهار زانو یا پای راست زیر پای چپ قرار گیرد، دستها نیز اصولاً روی زانو قرار می گیرد، راهبان بودایی این طریق نشستن را برای عبادت و یا برای تفکر و اندیشدن بکار می برند، اصولاً وضعیت نشستن (ذا- ذن) این موقعیت را ایجاد می کند که با ضمیر نا خود آگاه اشنا شویم و در حالی که به تمرکزافکار می پردازیم از یک هوشیاری مضاعف هم برخورداریم، اصطلاح این روش اندیشدن را می گویند(اندیشدین در حال نیندیشدن) که واژه ژاپونی ان (هی شی ریو) نامیده می شود، می گویند در این طریق و روش اندیشیدن به واقعیت و چه بودن زندگی و شرایط طبیعی زندگی بدور از وابستگی های روزانه می توان پی بُرد، در هنرهای رزمی در آغاز و پایان تمرینات هنگامی که دعوت به (ماکسو /یا/ماخسو) می شود قصد همان ارامش است بدور از مسائل روزانه وانیدشیدن در باره درون (شناخت درون اندیشی)،نکته دیگر در حالت (ذا- ذن) قرار گرفتن طریق تنفس عمیق است که به اندیشیدن کمک می کند، در تمرینات و تمرکز (ذا – ذن) اگر بصورت جدی و مداوم چندین سال صورت گیرد، امکان دارد که به مرحله (ساتوری) یعنی آزادی کامل اندیشه رسید، مرحله ای که هیچ وابستگی وجود ندارد و نیازی هم به حمل بار سنگین مسائل زندگی نمی باشد، انهایی که به (ذا – ذن) می پردازند و در اموختن مراحال متفاوت ان کوشش می کنند نهایتاً به (سی شین) می رسند یعنی توانایی انجام کامل و یکی بودن با هنر رزمی، به اصطلاح رزمی کار درهنگام انجام دادن هنر رزمی (تن و روان) هماهنگی دارند، گفته می شود که اصل مکت (ذن) بوسیله یک فیلسوف چینی و شاگردان و مریدان او که به طریقت مذهبی ( دهینا) وابسته بودند به ژاپونی ها معرفی شد، نام او (ایسای) بود، تاریخ وفات او 1214 می باشد، این راهب از طریقت (دهینا) جدا شد و فرقه (لینجی) را ابداع کرد و بعداً هم که به ژاپن امد، فرقه جدیدی را ابداع کرد که مناسب فرهنگ ژاپن باشد نام فرقه (رین زای) می باشد.
