قسمت بیست و ششم
(ماتسوتاتسو-اویاما)
اویاما در سال 1923 در کشور کره شهر (کیم جی) بدنیا امد، کاراته را در سن 9 سالگی اغاز کرد، و بمرور با سبک های دیگر وقت کره نیز اشنا شد، در سن 13 سالگی در مدرسه اموزش خلبانی جوانان یاماناشی در توکیو نام نویسی کرد، ضمن انکه به دوجو (گیگن فوناکوشی) می رفت وزیر نظر (گیگن) و فرزند او (یوشی تی کا) آموزش می دید، در سال 1941 به دانشگاه (تاکوشوکو) رفت ودر انجا زیر نظر (نای چی سو) گوجوریو را تمرین می کرد، در 1945 هنگامی که ژاپن شکست های بزرگی را در جنگ متحمل شده بود (اویاما) داوطلب شد که در واحدهای خط مقدم جبهه شرکت کند، اما با شکست ژاپن (اویاما) دچار افسردگی شد، و به کارهای مختلف می پرداخت از جمله به شغل محافظت می پرداخت که در یک درگیری به شش ماه زندان محگوم شد، پس از ازادی از زندان به کوهستانها می رفت و به عبادت و تمرین سنگین می پرداخت، در سالهای 1947 و 1948 در یک دوره مسابقه سرتاسری کاراته ژاپن شرکت کرد اما مدارک زیادی که بتوان گفت اصلاً چنین مسابقاتی بوده وجود ندارد، ظاهراً یک دورانی نیز جهت نشان دادن قدرت به روبرویی با گاومیش پرداخته و چند بار شاخ این حیوانات را شکسته و در یکی دو مورد هم با ضربه مشت به مغز گاومیش حیوان را کشته است، در همین دوران حادثه ای زندگی اویاما را دگرگون کرد مردی با دشنه به او حمله کرد و اویاما با ضربه مشت اورا کشت، از کرده خود پشیمان شد و به مدت یک سال از همسر و فرزند فردی که کشته بود نگهداری کرد، در سال 1952 به امریکا امد و با صدها کشتی گیر کج در سالنهای ورزشی مسابقه داد و همیشه هم پیروز بود، از ان پس سبک مورد نظر او که منفرد و مستقل از سایر سبک ها میباشد و مسابقات جهانی سبکی خود را دارد بنام “کیوکو شین کا” به جهانیان معرفی کرد، اویاما چند کتاب پُر فروش کاراته هم نوشته بارها تجدید چاپ شده است، کیو کوشین کا شاید عمده تفاوت سبکی که با سایر خانواده کاراته داشته باشد در روش مسابقه ان می باشد که تماس و ضربات سنگین تر به هدف برخورد می کنند، در این سبک کاراته، کاتاها نسبتاً اهمیت کمتری در سبک دارند اما از انجا که اویاما سبک های شوتوکان و گوجو ریو را عمیقاً بررسی کرده بود نشانه هایی از این دو سبک در کاتاهای کیو کوشین کا دیده می شود، اویاما دان ده کاراته و دان چهار جودو بود، اویاما در سن هفتاد سالگی در سال 1994 در توکیو وفات یافت.
(کانزاشی)
کانزاشی چوبی است باریک بشکل میخ به بلندی 20 سانتیمتر که برای نگهداری گیس بانوان بکار می رفت، اصولاً این چوبها زوج بکار گرفته می شدند ونوع چوبی که از ان استفاده می کردند از چوب درخت البالو(ساکورا) می باشد، لاکی هم بشکل لعاب این چوبها را زینت بخشیده بود، در دوران دیرین بانوان ژاپونی در مواردی از انها برای دفاع از خود استفاده می کردند یک نوع (کانزاشی) نیز بوده است از جنس فلزکه هدف اصلی کاربرد ان برای دفاع می بوده است، نوع فلزی این وسیله (کوگای) نام داشت و گاهی از ان برای دوختن زین اسب استفاده می کردند نوع فلزی (کوگای) در قسمت اول ان سوراخی داشت که نوار تابیده موی اسب که به جای نخ دوزندگی استفاده می شد، طرح و فکر (کانزاشی) از روی دشنه کوچکی که سامورایها همیشه با خود حمل می کردند و بدون حفاظ دسته بود یعنی تیغ مستقیم به دسته وصل بود ساخته شده است.
(دوکا)
در دوران کهن در شهر کیوتو، اشرافزادگان گاهی شعر می گفتند و این اشعار بیشتر در مورد دیانت شینتو، طبیعت، و هنرهای رزمی بود، به مرور سامورایی ها نیز به سرودن اشعار پرداختند و گاهی به نوشتن کتاب هم مبادرت کردند، شاید بتوان گفت “موشاشی” بیش از دیگر سامورایی ها در این مورد شناخته شده تر می باشد، اما با اجرای قوانین نوین و منع حمل شمشیر بوسیله سامورایی ها بسیاری از انها به ایجاد مکاتب هنرهای رزمی پرداختند و به روال سامورایها نیز به سرودن اشعار هم مبادرت ورزیدند، از جمله “اوشیبا” بانی سبک ایکیدو که از او 32 قطعه شعر سروده در دست می باشد، نام اینگونه اشعار در ژاپن (دوکا) نامیده می شود، دوکا اشعار مذهبی است به معنی راه و طریقت، باور کلی دربرخی از ادیان اینگونه است که نخست آوا و ندا پدید امد و سپس تن و روان “کوتوداما” که کلمه حقیقت معنی می شود همان نفس اولین و اغاز زندگی محسوب می شود.
سامورایی ها شمشیر های خود را به اساتید هنر شمشیر سازی سفارش می دادند، که اغلب راهبان مذهب شینتو بودند، اساتید از هر کسی سفارش قبول نمی کردند، هیچ سامورایی که نام و نشانی داشت شمشیر اماده را نمی خرید، پس از اماده شدن تیغ شمشیر سامورایی از کارگاه شمشیر سازی بازدید می کرد و نظر خود را به استاد کار می گفت، نوک تیغ شمشیر را “یاکی با” می گفتند و این منحنی قسمت برش بالای شمشیر است که اهمیت خاص دارد، دومین نکته مهم در شمشیر” تراز” تیغ شمشیر است که حفاظ دسته “تسوبا” برای هماهنگی دسته و تیغ بکار گرفته می شود، بیش از شکل دادن به دسته شمشیر آن را با پوست کوسه پوشش می دهند و پس ازآن به تزیئن می پردازند، بکار گیری لاک برای نیام شمشیر برای حفاظت از نیام است و جنبه تزیئنی ندارد، سازنده استاد کار اولین ضربه پتک خود را به “آهن” شمشیر با بر امدن افتاب آغاز می کند و تماماً جنبه مذهبی دارد، ساخت شمشیرهای نمونه چندین سال بطول می انجامد، شمشیر اصلی سامورایی کاتانا و واکیزاشی می باشد، شمشیر تاچی نیز گاهی استفاده می شد.
(مانیوا- نن – ریو)
مکتب هنر رزمی (مانیوا- نن- ریو) در قرن 16 ابداع و به مرور با تحول و تکامل در سازه و کاربرد فنون و فلسفه آن به قرن 17 رسید و رسمیت یافت، فلسفه این مکتب به روش صلح و مدارا و راه یابی در برابر مشکلات بدون توصل به خشونت تشویق می کند، فنون هنر رزمی این مکتب بر اساس جوجیتسو و کن جیتسو پایه ریزی شده مکتب یاد شده هنوز هم در ژاپن به فعالیت خود ادامه می دهد، در مکتب کن جیتسو “رزم با شمشیر” اشاره می شود که شمشیر مبارز باید تا انجایی که امکان دارد از نیام در نیاید چه همین عمل قبول کردن مرگ است، در فلسفه” ذن و شمشیر” این دیدگاه بررسی می شود،کشتن دیگران برابر است با خود کشتن لذا بکار گیری فلسسفه مدارا راه منطقی پیشنهاد می گردد، در دیانت “اُموتو” که بانی ایکیدو اوشیبا یکی از مبلغین و طرفداران اصلی آن بود، روند فکری مکتب (مانیوا – نن – ریو) مورد تحقیق و ارزیابی قرار داد و در عمل به چند مورد اشاراتی دارد، نخست سوای “ما” که فاصله و فضای امن موجود بین دو رزمی کار است می پردازد و از ان به نتیجه “توی” یا فاصله والای امن می رسد فاصله ای که حریف و یا خطر احساس می شوند اما بسیار دور دست قرار دارند، دوم به نیروی انرژی “کی” اشاره میکند با این تفاوت که دو شکل را ارائه میدهد، “یووا- کی” یا انرژی کی ضعیف و ” تسیو – کی” انرژی کی قوی در هر دو مورد به ساختار بدنی و فکری توجه شده است.