«فرزین فرهادی» آهنگساز، تنظیم کننده و رهبر ارکستر را که هفته قبل در جوانان رادیو به حرف کشیدیم، یک چهره سرشناس درجامعه امریکایی وایرانی بحساب می آید، فرزین بسیار فروتن، کم حرف، ولی در کارش فعال، خلاق و قابل احترام است. در طی سالهای اخیر در فستیوال های مختلف موسیقی شرکت کرده و جوایزی دریافت داشته، در زمینه نوازندگی و رهبری ارکستر و تنظیم با بزرگان موسیقی امریکایی کار کرده، کمتر کسی می داند که فرزین فرهادی با استینگSting کار کرده وبا بسیاری دیگر …
• از فرزین درباره فعالیت های کنونی اش می پرسیم؟
می گوید: اینروزها ضمن کار در استودیو، خلق آثار تازه، بیشتر گوش می کنم، یاد می گیرم، با تحولات روز موسیقی آشنا میشوم در رابطه با کارهای ایرانی، من یک مجموعه «معشوق همین جاست» را از ده سال پیش شروع کردم، که دو مجموعه آنرا ارائه دادم یکی از اشعار مولانای رومی و دومی از آثار حافظ بود. روی سومی زیاد عجله نداشتم چون من معمولا چند سال با شعرای مورد نظرم و آثارشان زندگی می کنم، یکی دو سالی است روی اشعار حافظ کار می کنم، اصولا آثار ارزشمندی از شعرای نامدارمان وجود دارد، که خیلی ها رویشان کار کردند ولی من تا رابطه حسی عمیقی با این اشعار پیدا نکنم، رویشان آهنگ نمی سازم. درواقع من این همکاری و این رابطه را با همه احساس خود به انجام میرسانم.
من باید روی آثاری کار کنم و شب وروزم را بگذارم، که هم خودم را راضی کند وهم تاثیری که بروی مردم می گذارد، عمیق و ماندگار باشد.
• شما میروید بدنبال آثاری که برویتان تاثیر بگذارد و در ضمن تاثیر عمیق تری بروی مردم، ولی خیلی از آهنگسازان به سفارش خوانندگان و بروی شعرهایی که بدست شان میدهند، چه خوب چه بد، آثاری را خلق می کنند. در این مورد چه عقیده ای دارید؟
– بهرحال خیلی ها، برای ادامه فعالیت شان، باید پول بدست بیاورند، امکان مالی داشته باشند این گروه بدنبال نوآوری و تحول نیستند بدنبال فروش کار خود هستند، این نوع کار تاریخ مصرف دارد، یکی دو ماه تا شش ماه بیشتر نمی ماند. در طی 40 سال گذشته در موزیک پاپ، تنها دو سه خواننده ماندگار هستند که آلبوم های قدیمی شان را مردم می شنوند و کنسرت هایشان را پر می کنند جالب اینکه 80درصداز آهنگهایی که در این کنسرت ها خوانده میشود، متعلق به قبل از انقلاب است، تاریخ مصرف ندارد، آثاری هستند که خالقین شان با تجربه، نوگرا و ریشه دار هستند، و گرنه کارشان 40 سال نمی ماند و در ذهن مردم حک نمی شد.
• شما با ساختن مجموعه های معشوق همین جاست، که توجه نسل جوان و حتی غیر ایرانیان را جلب کرد، توانایی خود را نشان دادید واینکه نبض زمانه را در دست دارید، ولی اصولا ساختن چنین مجموعه هایی با چهره های نامدار که هر کدام سلیقه و نظر خاصی دارند آسان بود؟
– قسمت انسانی کار و دور میز آوردن چند سوپراستار آسان نبود، ولی اتفاق خوبی که افتاد اینکه هر کدام که موزیک را شنیدند، پسندیدند و آمادگی اعلام کردند، کار آلبوم داریوش، رامش و فرامرز اصلانی 3 سال طول کشید، یکسال ساختن موزیک و 2 سال هماهنگی میان آنها، دومین مجموعه با آثار حافظ، با ترکیب دیگری ساخته شد، قرار بود دو خواننده آنرا اجرا کنند ولی بدلایلی ممکن نشد، اشکالاتی پیش آمد، آنهم 3 سال طول کشید. من در همه این سه سال با این آثار شب و روز را گذراندم، بطوری که با پایان البوم، من دیگر حاضر نبودم آنرا گوش کنم چون صدها بار گوش داده و تغییراتی در آنها را داده بودم، ضمن اینکه می ترسیدم هنوز در آن نقطه ضعفی ببینم وناچارم کند تغییراتی بدهم.
• بنظر من کار درخشانی بود، شما با جسارت وعشق آنرا ساخته بودید، چون در آن جنبه های مالی مطرح نبود و اعتبار این مجموعه ها مهم بود. شاهد بودیم که صدها آلبوم دراین مدت به بازار آمده و بجز چند مورد استثنایی، هیچکدام حتی چندماه بیش نماندند، براستی چرا؟
– موزیک پاپ سالهای سال در لس آنجلس ساخته شده و به ایران هم نفوذ کرده، سیر تکاملی اش از سال 1980 آغاز شد و همچنان ادامه داشت، بعد از 15 سال با نوآوری ها، حرکت جدی تری نشان داد، ولی در هفت هشت سال گذشته، بدلایل مختلف از جمله جنبه های مادی، این حرکت متوقف شد، درحالیکه مقامات مسئول هنری در ایران، اجازه تولید و پخش موزیک پاپ را دادند، همان موزیکی که سالها در لس آنجلس تولید می شد و از سوی مقامات داخلی تخطئه شده بود. شعرو آهنگهایی با کیفیت نه چندان خوب، برای یک جمعیت 70 میلیونی ساخته و ارائه شد بطوری که هیاهویشان به خارج هم آمد و دیدیم که بیشتر خوانندگان داخل ما همین آثار کپی شده از لوس آنجلس به اینجا هم آمدند و کنسرت های 6 الی 7 هزارنفره گذاشتند، این حرکت بروی خالقین لس آنجلسی هم اثر گذاشت و تحت تاثیر تبلیغات درون ایران، به همان موسیقی سالهای اولیه خود بازگشتند.
البته این حرکت های نه چندان دلپذیر در ایران، موسیقی کلاسیک را شامل نشد، چون آثار با ارزشی در این زمینه ساخته شد، موسیقی زیرزمینی درایران رو به تکامل و تعالی رفت. متاسفانه بازار موسیقی پاپ درایران دراختیار کمپانی ها و تولیدکنندگانی قرارگرفت که الگویشان موسیقی سالهای اولین کوچ هنرمندان به لس آنجلس بود.
البته یادتان باشد، اگر مسئولان هنر از داخل کشور که خواننده به خارج صادر می کنند، اجازه می دادند خوانندگان مقیم خارج به ایران بروند وکنسرت بدهند، مشاهده می شد که حتی سالن های استادیوم 100هزارنفری هم کم بود.