(کنجی – تومیکی) بانی سبک (تومیکی – ایکیدو) متولد 1900 میلادی می باشد،و وفات او به سال 1979 اتفاق افتاد ، تومیکی در یک خانواده زمین دار و متمول بدنیا امد و از سن ده سالگی به فرا گیری جودو پرداخت، در سن 26 سالگی به فراموزی ایکیدو زیر نظر بانی سبک اوشیبا پرداخت ضمن انکه جودو را هم ادامه می داد، در 28 سالگی از کودوکان مرکز جودوی ژا پن دان 5 گرفت و نهایتاً هم دان 8 خود را از کودکان دریافت کرد، در ایکیدو هم از اوشیبا دان 8 گرفت (1940)، در ان زمانها (کنجی – تومیکی) در دانشگاه واسادا مسئول تربیت بدنی بود و در ضمن ایکیدو سبک خود را بعنوان یک ورزش رزمی تمرین می داد، و سعی می کرد ان را به عنوان یکی از دروس در مدارس و دانشگاه های ژاپن تدریس و ترویج کند، تومیکی هنر رزمی ابداعی خود را بر پایه اندیشه و ساختار فکری جیگورو کانو بانی جودو پایه ریزی کرده بود و باید گفت بسیار هم موفق بود چه در همان دوران می بینیم دانشگاه های ژاپن یک دوره مسابقات تومیکی ایکیدو را ترتیب می دهند و مورد توجه جوانان هم قرار می گیرد شاید بتوان گفت هنگامی که تومیکی پیش نهاد داد که ایکیدو کاها تا با جودوکاها مسابقه بدهند طرح ها کمی با شکست روبرو شد، به در خواست اوشیبا چند سالی تومیکی به منچوری رفت و در دانشگاه (کن کوکو) ایکیدو تدریس می کرد این دانشگاه از طرح های ژاپن در منچوری بود که در سال 1938 تاسیس شده بود، و بعداً پس از خروج ژاپونیها از منچوری این دانشگاه هم کاملاً دگرکون شد و دروس و مدیریت همه عوض شدند، تومیکی نوعی (راندوری) ابداع کرد بنام (تانتو – رادوری) که فنون دفاع و ضد حمله است که بوسیله یک دشنه که چوبی یا پلاستیکی می باشد انجام می گیرد، تومیکی اولین مدیر(سازمان ایکیدو ژاپن) بود که در سال 1974 تاسیس یافت هم زمان عضو هیت مدیره کودوکان مرکز جودوی ژاپن نیز می بود.
(شیودا گوزو)
تاریخ تولد شیودا گوزو 1915 می باشد و وفات او به سال 1994 روی داد، شیودا یکی از بزرگان مکتب رزمی ایکیدو می باشد، فارغ التحصیل دانشگاه تاکوشوکو می باشد، در جوانی جودو و کندو تمرین می کرد اما در مرحله ای از زندگی خود تصمیم گرفت ایکیدو کار کند و به شاگردی اوشیبا در امد و به مدت هشت سال ایکیدو را از بانی سبک می اموخت، در ایکیدو دان 10 داشت و ارشدترین شاگرد اوشیبا بود، بانی سبک (یوشین کان) می باشد، در هشت سالی که در دوجوی (کوبوکان) نزد اوشیبا ایکیدو می اموخت در بسیاری از موارد با استاد خود مشورت می کرد و راهنمایی می خواست که خواسته خود را به چه صورت به اجرا در اورد، در سال 1955 بود که رسماً سبک خود را معرفی و ثبت کرد، پس از جنگ دوم جهانی شیودا در ترویج دوباره ایکیدو مهمترین نقش را داشته است، چهار سال پیش از مرگش یک مرکز ایکیدو در ژاپن بنام” یوشین کان بین المللی و فدراسیون ایکیدو” تاسیس کرد که در واقع این مهم را برای فرزندش انجام که که جانشین او بود، فرزند او (یاسوهیسا) با انکه مردی مدیر بود اما توانایی پدر را نداشت، (شیودو گوزو) چندین کتاب ایکیدو نوشته و در برخی از انها سوای اموزش ایکیدو به تاریخ و فلسفه این مکت رزمی نیز پرداخته است.
(ناکامورا – تمپو)
ناکامورا، در جوانی وارد ارتش ژاپن شد و بعنوان مامور بازپرس به خدمت پرداخت، در سال 1902 به منچوری رفت و تا چند سال پس از جنگ ژاپن و روس در منچوری باقی ماند، در منچوری به مرض “سل” گرفتار شد و برای معالجه به امریکا امد، به دانشگاه کلمبیا رفت و پس از پایان دوران پزشکی سعی کرد خودش را معالجه کند، اما هم چنان گرفتار بیماری “سل” بود به پیشنهاد دوستانش به اروپا امد و به انگلستان، فرانسه و المان رفت تا شاید مداوای برای بیماری پیدا کند، اما تمام معالجات سودی نداشت، لذا تصمیم گرفت به ژاپن برگردد در سفر برگشت از مصر عبور می کرد که با یک مردی بنام (خلیفه) اشنا شد و به پیشنهاد او به کوهستان (کانچن جون گا) درمرز نپال و هندوستان رفت، این کوه سومین کوه بلند در جهان می باشد، در انجا به تمرینات تنفسی، هنر رزمی ایکیدو، یوگا و تمرکز پرداخت و پس از مدتی کاملاً مداوا شد، ناکامورا روند تمرینات خود را (شین شین – تویتسو – دو) نامید و از نپال به ژاپن برگشت، ناکامورا با اوشیبا اشنایی داشت و در باره رموز و روش سبک ابداعی خود با اوشیبا مشورت می کرد، اهمیت (ناکامورا – تمپو) در ایکیدو از انجا سرچشمه می گیرد که تمرینات نفسانی برای تقویت درون را با اساتید وقت ایکیدو مانند، تاداشی ابه، هیروشی تادا، کویچی توهای در میان گذارد و انها سبک تمرینات ناکامورا را پذیرفتند و تمرین می کردند، ناکامورا تا 93 سالگی سالم زندگی کرد و هر روز به دوجومی رفت وبه تمرینات نفسانی می پرداخت، سال وفات او 1969 میلادی می باشد.
(گوشین جوتسو)
گوشین جوتسو یا گوشین دو یک طریقه دفاع شخصی می باشد که در کودوکان مرکز جودوی ژاپن بصورت سنتی ان به شکل کاتا اجرا می گردد، جمعاً 21 موقعیت را در نظر می گیرند و “مهاجم” در زمانه های متفاوت با کارد، چوب و هفت تیر به “مدافع” حمله می کند، امروز در بسیاری از کالاسهای اموزشی جودو کمتر به این مهم می پردازند، انکه دفاع می کند و بدون اسلحه می باشد (توشو نوبو) نامیده می شود و انکه با اسلحه حمله می کند (بوکواینونوبو) نامیده می شود، در سال 1952 تاناکا تاتسو، سبکی را ابداع کرد بنام گوشین جوتسو که جمعاً 150 فن می باشد تمامی فنون با دست اجرا می شود و ضربات پا در این سبک دیده نمی شود، این سبک تنها تشابه اسمی با گوشین جوتسو جودو دارد و بس.
(سرییوکو- ذن یو –کوکومین – تایی ایکو نو کاتا)
یک روش آموزشی در جودو می باشد برای تقویت بدن جهت اجرای کاتا های جودو، جودوکاهای قدیمی و سنتی که تنها به دنبال مدال نمی باشند با این روش اشنا هستند، اصطلاحاً گفته می شود این روش برای امادگی بدن بهترین و درست ترین روش می باشد البته مخالفانی هم دارد که می گویند این روزها شناخت بیولوژی و علوم جدید ورزش به حدی پیشرفت کرده که نیاز به این تمرینات نمی باشد، بهرسان دو سبک تمرین اشاره می شود انهایی که می توان به تنهایی تمرین کرد و بیشتر برای موقعیت های تهاجمی است که (تاندوکو – رنشو) نامیده می شود که 28 فن می باشد، و (سوتاری – رنشو) که 20 فن می باشد و برای حرکت و فنون “نرم” می باشد.