برای تماشاگرانی که سالهاست جنیفرانیستن را در نقش های کمدی دیده اند، باور اینکه او در یک نقش دراماتیک ظاهر شود، تا حدی مشکل است، ولی بپذیریم که جنیفر یک هنرمند است. او ضمن بهره بردن ازاندام و چهره دلپذیر، ذاتا یک هنرمند توانا در صحنه بازیگری است.
در فیلم Cake ، جنیفر نقش زنی بنام «کلیر» را بازی می کند، که بازمانده یک تصادف خونین رانندگی است با یک درد مزمن و رنج آور، که دلواپس و نگران همه جسم و روح خود است، که این دلهره و ترس در صورت و نوع ظاهرش و موهای چسبناک اش به چشم می آید.
عمیق فرو رفتن جنیفر در این شخصیت سرگشته، او را در مسیر کاندیدا شدن برای گلدن گلوب، اسکرین گیلد اواردز و حتی اسکار قرار داده است.
دیدن انیستن در قالب یک زن معمولی، باحرکات آشفته بقولی دستپاچه و گاه از پای افتاده یک زن ناتوان و بی پناه، شاید برای خیلی از دوستداران او مشکل باشد، درحالیکه خیلی ها نیز از اینکه می بینند یک سوپر استار زیبا و همیشه پر انرژی، نقش یک زن افسرده و لرزان را چون خود آنها دارد و احساس آرامش و رضایت می کنند، حتی یک ستاره روز را در لباس و قد و قواره و حالت آشفته خود می بینند اصولا هیچ ستاره ای دوست ندارت نقش یک زن زشت و بی قواره، از هم پاشیده و دست شسته اززندگی ظاهر شود، ولی وقتی ستاره ای ذاتا هنرمند است، برایش مهم نیست، که در چه شخصیت و کارکتری فرو میرود، او خیلی زود در آن نقش هضم میشود و خود آن شخصیت میشود بطوری که بسیاری برای جنیفر ایمیل و فیس بوک فرستادند و پیام دادند که ما نمی دانستیم تو هم دچار افسردگی و سرگشتگی و اضطراب شده ای؟!
در آغاز «کلیر» در جمع گروهی از هم پاشیده و دست شسته از زندگی وارد میشود، که در آن جمع نینا (آنا کندریک) یک مادر جوان هم حضور دارد و ناگهان نینا دست به خودکشی میزند وهمین امید را از زندگی بسیاری می برد تا لیدر گروه که نقش او را «فلیستی هافمن» بازی می کند، همه جزئیات خودکشی نینا را برای جمع روشن می کند در این میان کلیر بیش از دیگران تحت تاثیر است و از بی تفاوتی اطرافیان به خشم می آید.
کلیر در تنگنای دردهای طاقت فرسا، مستخدم خود سیلوانا (اوریانا بارازا) وا می دارد تن به ریسک بدهد به تیوانا برود و برایش مسکن های قوی بیاورد. کلیر، بمرور میان خود و شوهرش، تراپیست اش، رهبر گروهش، بیگانگی و فاصله می اندازد و حالش زمانی رو به وخامت میرود که بمرور در خیال و توهم خود با «نینا» روبرو میشود و این خود نوعی عذاب وجدان و به روایتی تنبیه روحی برای کلیر بحساب می آید.او مبدل به یک شبح سرگردان شبانه میشود، که گاه برای بازگشت به بستر خواب نیز با خود می جنگد.
«دنیل بارنز» خود انتظار چنین بازی خوبی را از جنیفرانیستن نداشت. خیلی ها اصلا او را مستحق چند جوایز اخیر می دانستند و خیلی ها گفتند در انتظار اسکار باشید، چون جنیفر در این مراسم به حق خود میرسد که متاسفانه کاندیدا نشد.
در این فیلم همه بازیها خوب است، ولی جنیفر براحتی صحنه ها و لحظه ها را از دیگران می قاپد، او در بعضی لحظات، با چهره شکسته و چشمان غم آلود خود، به دیگر بازیگران امان نمی دهد، گرچه سم ورتینگتون، فلیستی هافمن و انا کندریک در نقش های خود توانا هستند، این گروه هماهنگی خاصی به فیلم و استخوان بندی آن میدهند، ولی همه تکیه ها روی شخصیت کلیر است و پایان فیلم خود نیز، یک پایان غیر معمولی است.
