شبی با «مولوی» و صدای زهره جویا در «بن»
به همت کانون فرهنگی آوازه و با شرکت زهره جویا خواننده متسو سوپرانوی ایرانی که با کنسرت های اخیر خود، با شتاب به راه شهرت می رود، گزیده ای از غزل های ناب و خوشگوار “مولوی” را شنیدیم و طعم عرفان دل انگیز او را چشیدیم.
برنامه “مولوی در ترانه” در هشتم ماه سپتامبر 2012 در تالار ایالتی شهر بن در آلمان، با گفتار کوتاهی از محمود خوشنام به روی صحنه رفت. او در آغاز از رابطه تنگاتنگ عاطفی مولوی با موسیقی سخن گفت و نتیجه گرفت که باورهای انسانی مولوی با نیروی سرشار موسیقی درونی غزل های او حتی غیر فارسی زبانان را نیز زیر تاثیر قرار می دهد. مولوی سال هاست که جهانی شده است.
پس از گفتار آغازین، نوبت به هنرنمائی ستاره شب مولوی، زهره جویا رسید، که غزلی از شاعر جهانی ما را در پیوند با آهنگی از مجید درخشانی خواند. صدای “متسو سوپرانو”ی زهره با درونمایه شعر مولوی سازگاری دارد. “متسو” در موسیقی صحنه ای اروپا نیز آن جائی وارد عمل می شود که راز و رمزی در کار است. حسن دیگری که در کار زهره جویا هست و سبب تمایز او از دیگران می شود، رفتار صحنه ای اوست. او روی صحنه ساکن نمی ماند و با حرکت های مناسب بر تاثیر آواز خود می افزاید. موسیقی مجید درخشانی نیز با محتوای غزل هم نوائی دارد و مهم تر از آن آهنگِ او، موسیقیِ غزل را آسیب نمی رساند.
زهره در شب مولوی، سه قطعه دیگر نیز خواند که دو قطعه آن باز با شعر مولوی پیوند خورده بود، یکی با آهنگ درخشانی و دیگری با آهنگی از “احمد فاضل نی نواز”، هنرمند افغانی. زهره، گویش درست افغانی دارد. یکی از قطعات اجرائی با شعری در تعریف عشق از نظامی گنجوی پیوند خورده بود. نظامی با آن که “عارف” در معنای دقیق کلمه محسوب نمی شود، در تعریف عشق عرفانی- و شاید هم انسانی- روی دست همه عارفان بعد از خود بلند می شود. این تعریف با صدای زهره تفسیری تازه نیز پیدا کرد!
در برنامه مولوی در ترانه، خواننده دیگری نیز با دو ترانه شرکت داشت: حسین بهاربین که دو سالی است در آلمان زندگی می کند، در دانشگاه تهران در رشته موسیقی و آواز درس خوانده و تکنیک را زینت بخش صدای گرم و رسای خود ساخته است. آهنگ های این دو ترانه کار حسین علیزاده و فرزین دارابی فر بود که هر دو اگر چه از دو نسل، نوآورانه به موسیقی سنتی نگاه می کنند. بهاربین اگر به صدای خود برسد، آینده خوبی در چشم انداز دارد.
در گفتار کوتاه دیگری از الهه خوشنام، صحبت از جهانی شدن مولوی پیش آمد و سخنران اقبال غربیان به ویژه نسل جوان تر آن ها را از مولوی برخاسته از پیام انسانی و صلح جویانه ای دانست که در غزلیات او متبلور شده است. در همین رابطه دو نمونه از مولوی خوانی های هنرمندان عرصه موسیقی پاپ، از مادونا و دیپاک چاپرا برای حاضران پخش شد.
چند دکلاماسیون که از سوی هنرمند تئاتر و صحنه شاپور سلیمی عرضه می شد، برنامه مولوی در ترانه را تکمیل می کرد. ارکستری هم که به طور خودجوش برای اجرای این برنامه پدید آمده بود، به ویژه در بخش دوم پختگی چشمگیری از خود نشان می داد. تنظیم همه آهنگ ها برای ارکستر برعهده فرزین دارابی فر بود و مجموعه برنامه را آوازه خوشنام می گردانید.
به این ترتیب شبی که با هنرنمائی موسیقیدانان جوان برگزار می شد، با این امید که در شهرهای دیگر اروپائی نیز امکان تکرار پیدا کند، به پایان آمد.